Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 97

M0R6UNN
223
stað á jörðunni, sem áður hefði ekki þekst — og annað
ekki. Frásagnirnar ,eru mismunandi eftir þeim sviðum,
sem frásögumaðurinn hefir komið frá, eins og jarðnesk-
ar frásagnir mundu vera eftir löndunum, sem lýst væri.
Þessar frásagnir, sem nú á tímurn koma altaf meira
og meira gegnum beinar raddir, eins og er maður talar
við mann, eru í furðulega miklu samræmi hver við aðra,
jafnvel um smáatriði. Mismunurinn kemur helst þar
fram, sem búast mætti við — þar sem skoðanamismun-
ur kemur til greina. Um málefni ,eins og „trúarbrögð",
„stjórnmál“, ,,listir“, o. s. frv.
Eg er viss um, að einn mesti örðugleikinn við að
fá nákvæmar skýrslur um daglegt líf hinumegin, stend-
ur í sambandi við, hvað rótgrónar vorar eigin hugmyndir
eru um lífið, er vér höfum glapist af aldagömlum guð-
fræðilegum hugtökum, og neitum því blátt áfram að
fara með þessa íbúa eins og samskonar verur og vér
sjálf erum — að vísu ekki verur með holdi og blóði,
en þó skylda anda.
Séum vér efasemdamenn þraukum vér við að líta
á þá sem „staðlausa heimsku“, sem ekkert mark sé á
takandi. Aftur eru aðrir svo heimskulega trúgjarnir, að
þeir skipa þeim lítið fyrir neðan englana, en þó fyrir
ofan alla engla, sem vér höfum áreiðanlegar fregnir af.
Ef vér gætum komið fram við þá ,eins og þeir að
jafnaði óska að koma fram við oss, viðfeldnislega eins
og félagar og vinir ættu í hlut, þá myndu þeir ekki „ör-
vænta. um að geta látið oss skilja“, eins og eg hefi þrá-
faldlega heyrt þá segja. Allir, sem verið hafa á sam-
bandsfundi, munu skilja hvað ,eg á við, og minnast þeirr-
ar gagngerðu breytingar, sem orðið hefir á annars skyn-
sömum körlum og konum, er þau hafa orðið nærri því að
fávitum, hvort sem það voru fávitar efasemdanna eða
trúgirninnar.
„Vitsmunalegur móttækileiki“ er sjaldgæfur á sam-
bandsfundi. f þess stað er oft heimskuleg afsögn við því