Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 111

M 0 R G U N N
237
„Þega.r eg hefi rcnt a,ugum yfir sögii spír-
annars^heims itismans> sem eg hefi kynt mér nokkuð
rækilega, þá hefi eg ekki getað varist því
að furða mig á því, að annar heimur skuli hafa sýnt þá
þolinmæði og það langlundargeð, sem raun hefir á orðið
— að hann skuli ekki hafa látið okkur sigla okkar eigin
sjó og taka, án frekari tilrauna, afleiðingunum af þver-
móðskunni. Eg hefi þá trú, að bak við það langlundar-
geð standi tilhlutun frá miklu æðra tilverustigi en þær
verur standa á, sem við náum að jafnaði sambandi við.
Eg trúi því, að þau máttarvöld tilverunnar, sem þar eru
bak við, ætli sér eitthvað mikið með þessa viðleitni, ætli
sér að stofna það brot af guðsríki, sem unt er að koma á
hér á jörðunni. Og mjer kemur ekki til hugar, að ár-
angurs-tilætlunin sé eingöngu miðuð við þessa jörð. Ef
mennirnir verða að einhverju leyti fróðari, vitrari og
betri fyrir sambandið, þá má ganga að því vísu, að þeir
njóti þess í framhaldslífinu. Og það er alls ekki sjálf-
sagt, að til sambandsins sé stofnað eingöngu fyrir okkur
jarðarbúa. Okkur, sem erum á fundum hjá frú Guðrúnu
Guðmundsdóttur, er stöðugt sagt það, að mikill sægur af
framliðnum mönnum sé hafður á þessum fundum, mönn-
um, sem ekki hafa áttað sig á þeirri tilveru, sem þeir eru
komnir inn í, og auðveldasti vegurinn til þess að hjálpa
þeim, sé sá, að sýna þeim báða heimana á tilraunafund-
um.
„Með öðrum orðum — spíritisminn á að líkindum
erindi til beggja heimanna, og þar sem við vitum ekki
meira um annan heim en við enn vitum, þá er það svo
sem sjálfsagt, að við getum ekki séð erindi spíritismans
öðruvísi en í skuggsjá og ráðgátu. En þakklátir megum
við vera öllum, sem reyna að skýra það fyrir okkur, sem
séð verður. Og eg endurtek þakklæti mitt og okkar allra
ril ræðumannsins“.