Morgunn - 01.06.1936, Page 75

MORGUNN
69
né skrifa, og alls enga tilsögn hafði hún fengið í kristn-
um fræðum.
Eg hefði aldrei kynst henni, ef það hefði ekki verið
fyrir alvarleg veikindi í fjölskyldunni, sem ollu því, að til
mín var leitað, og að eg dvaldist á heimilinu um sex mán-
uði. Eg komst við af að sjá hið átakanlega andlit hennar
og stóru augun full af löngun. í fyrstu forðaðist hún mig,
eins og alla ókunnuga menn, því að vanrækslan, sem hún
hafði orðið fyrir, hafði komið henni til að gera sér í hugar-
lund, að vanskapnaður hennar hlyti að vekja óbeit hjá öll-
um, sem litu hana augum. Það gerði eðlilega ekki annað en
auka meðaumkun mína með henni, og eg tók mér fyrir
hendur að brjóta niður garðana utan um viðkvæmni henn-
ar og mannfælni. Bráðlega tókst mér það, því að hún var
hungruð í samúð.
Þegar eg hafði áunnið mér að nokkru traust hennar
og kærleika, sagði eg henni nokkuð um kærleika guðs og
söguna af frelsaranum og starfi hans á jörðunni. Hún
hlustaði á mig með ákefð. Alveg eins og planta, sem hefir
rýrnað og hangir niður í skrælþurrum jarðvegi, lifnar við
og tekur við nýju lífi, þegar regnið fellur á hana, eins
virtist mér um sál hennar, sem hafði svo lengi fálmað í
dimmu andlegrar vanþekkingar, að hún vaknaði og þend-
ist út, þegar hún var flutt í sólskin guðdómlegs kærleika.
„Segðu mér meira! Segðu mér meira um þetta!“ sagði
hún margsinnis, og birta kom í augun af fagnaðarríkri
eftirvænting, þegar eg talaði við hana um þjónustu engl-
anna og sagði henni, að hún mundi líka einhvern daginn
verða eins og einn af þeim.
„0g get eg þá gengið eins og aðrir menn?“ spurði hún.
,,Já“, svaraði eg, „þegar þú kemur í þeirra heim, fær
þú yndislegan líkama, fullkominn að öllu leyti, og þá losn-
ar þú við allar þrautir og þreytu“.
„Ó“, hrópaði hún þá; „eg vildi óska, að eg gæti líka
séð þessa skínandi engla. Mér mundi þá ekki finnast eg
vera svo einmana".
L