Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 76

70
MOKGUNN
Eg sagði henni, að það gæti vel verið, að hún sæi þá
einhvern tíma; að hún kynni líka að geta heyrt til þeirra;
en þó að hún gæti það ekki, þá mundi hún geta fundið, að
þeir væru í kring um hana. Hún var líka gædd sjaldgæfum
sálrænum hæfileikum, sem lágu í leyni, en virtust ekki
þurfa annað en að hennar eðli vaknaði til þess að þroskast
og sýna henni veruleikann í þjónustu englanna.
Eg hafði ekki verið í húsinu fullan mánuð, þegar hún
sagði mér, að hún hefði séð þessa skínandi engla í draumi.
Nokkurar nætur þar á eftir dreymdi hana þá, og hún
hlakkaði mikið til að sofna, vegna þess að þessir draumar
færðu henni svo mikla hughreysting. Og einn morgun
þegar eg fór inn í herbergið hennar til þess að spyrja
hana, hvernig hún hefði sofið, þá sat hún uppi í rúmi sínu,
augu hennar dönsuðu af fögnuði og hún klappaði saman
höndunum.
„Hvað heldurðu? Hvað heldurðu?" sagði hún, með
mikilli kæti, „eg hefi séð einn af skínandi englunum!“
„í draumi?“ spurði eg.
„Nei, það var ekki draumur; það var verulegt“, svar-
aði hún. „Engillinn stóð við rúmið mitt, þar sem þú stend-
ur nú, og talaði við mig“.
„Og hvað sagði engillinn við þig?“
„Hann talaði við mig um kærleik guðs, eins og þú
hefir gert, og hann lét mig finna það, að guð elski mig í
raun og veru. Og hann sagði mér, að eg ætti líka að verða
skínandi engill einhvern tíma, og að eg mundi geta farið
um eins og þeir. Ó, eg er svo glöð, af því að eg veit, að
þetta er alt áreiðanlega, áreiðanlega satt“.
Hún klappaði saman höndunum og eg klappaði líka
saman mínum höndum, og þakklætisbæn steig upp frá
hjarta mínu fyrir það, að henni hefði auðnast að komast
í félagsskap englanna, því að eg vissi, að þeir mundu færa
henni meiri hughreysting og frið en jarðneskir vinir
hennar gátu veitt henni.
Eftir þetta leið varla svo nokkur dagur, meðan eg