Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 88

82
MORGUNN
ið áfram að hugsa um hann, reynið að gera alt fyrir hann,.
sem þið getið til þess að létta honum gönguna á hinni
nýju braut“.
Þannig lauk þessum einkennilega og áhrifamikla
fundi. En eitt var mér ráðgáta. Hvernig stóð á því að
þessari stundu liðinni, að eg gat ekki hugsað um þennan
mann nema sem kæran og góðan vin, sem eg ynni af heil-
um hug, og eitt var eg sannfærður um að þessum fundi
loknum, að þessa stund höfðu ofist þau samúðarbönd
milli sálna okkar, sem ekki mundu slitna fyrst um sinn.
Hvernig stóð á þessu? Eg gat ekki annað en verið að
hugsa um hann er eg kom heim, eg fann að hann var ná-
lægur mér með einhverjum hætti, er eg var genginn til
hvílu; hann virtist standa í sterku hugsanasambandi við
mig alllanga stund og fylgjast vel með öllu, er eg hugsaði
og sagði. Mér fanst eg hafa séð inn í leyndustu afkima
sálar hans og gjörþekkja hann að henni lokinni, — eg
var sannfærður um að hann væri óvenju góðum hæfileik-
um gæddur, þrátt fyrir alt elskuleg og ástúðleg sál, auð-
ug af samúð og kærleika, — eg var sannfærður um að
hann hefði unnið sigur, nú hefði hann komið auga á ljós-
ið, sem lýsir í myrkrinu, — eg var sannfærður um að nú
mundu öfl blekkinganna ekki framar fá brugðið honum
fjötur um fót, nei, — eg var einnig sannfærður um það
að hann mundi ekki láta sér nægja það eitt að njóta ást-
úðar og hlýju annara, eg vissi að hann þráði það heitast
að mega verða virkur þátttakandi og öflugur liðsmaður
í hjálparsveitum þeirra, er leita hinna vegviltu og þjáðu.
Tíminn leið, eg vissi að öllu var óhætt, eg vissi að hver
líðandi stund bar meira af ljósi og kærleika inn í sál hans.
Á fundinum með frú Guðrúnu þ. 28. okt. síðastl. voru
óvenju skilningsgóðir og samstiltir fundargestir, en þvert
á móti ætlun okkar kvartaði Jakob mjög undan því að
sér gengi erfiðlega að lýsa fólki því, er komið væri til
fundar við fundargestina, hann kvaðst eiginlega ekki
ráða neitt við kraftinn, það væri engu líkara en hann