Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 97

MORGUNN
91
«tarf það, er fór fram á milli mín og þessa ókunna gests,
Þá sé eg enga ástæðu til þess að greina frá því hér.
„Eg bið þig svo að lokum fyrir ástfólgið þakklæti mitt
°g hjartanlega kveðju til hennar, er tók á móti mér blind-
um og vegviltum með gestrisni kærleikans, sem batt um
sár mín, sem nú hefir leyft mér að ávarpa þig. Það er að
vísu aldrei unt að þakka henni í samræmi við það, sem
verk hennar verðskuldar, henni, er hefir svo dásamlega
stuðlað að því, að ljósið af hæðum fengi skinið inn í líf
mitt, er vísaði mér veginn til sumarlanda kærieikans.
En — það eru svo margir, sem eg þarf að þakka, er
með ástúð sinni og hluttekningu í erfiðleikum mínum hafa
rétt mér bróðurhönd dýrmætrar aðstoðar. Eg get aðeins
Sagt í einlægni: Guð blessi þá og ykkur öll. Eg fjarlægist
Mkkur nú um hríð, námstími minn er nú að byrja í fullum
skilningi; en eg vona, að síðar verði mér leyft að ávarpa
Mkkur. Guð blessi ykkur öll“.
Að svo mæltu söng hann fyrsta versið af sálminum:
»Ó, blessuð stund, er burtu þokan líður“, með feginvissu
Þess, er séð hefir ljós hins nýja dags varpa geislum sínum
a brautir framtíðarinnar. Því næst hvarf hann frá sam-
bandinu.
Pundi þessum lauk svo á venjulegan hátt; en eg get
ekki stilt mig um að segja ykkur með fáeinum orðum frá
bví, er eg sá og skynjaði með einhverjum hætti meðan frú-
111 var að vakna af sambandsástandinu, þó að lýsing mín
bví verði litvana og dauf í samanburði við veruleikann.
Eg tók fyrst eftir björtu ljósi við fætur frúarinnar,
þíið smástækkaði og virtist einna helzt líkjast vaxandi
blómi, er sprytti óðfluga. Er ljósblóm þetta var orðið á
hæð við frúna, þar sem hún sat í stóli sínum, hvarf hún
sJónum mínum um hríð, en að nokkurum augnablikum
Jðnum virtist helzt sem ljósblómið áðurnefnda opnaðist,
°e sá eg þá fyrir framan mig forkunnarfagra veru, er