Morgunn - 01.06.1936, Síða 101

MORGUNN
97
algóðs Guðs? Eða voru allar þessar kenningar hégómi og
heilaspuni, var máske alt það, er lifði, aðeins til orðið fyrir
blint tilgangsvana starf vitundarvana náttúruafla; voru
allar dýrustu draumvonir mannsandans eins konar tál-
skynjanir, eins konar tilbúin uppbót þess „er aldrei
getur fundist og verður aldrei til“, eins og efnishyggju-
stefnan heldur fram?
Við þessar og áþekkar spurningar þurfti eg að glima
um langan tíma. Eg gat ekki vísað þeim óleystum á bug,
eða útilokað þær úr huga mínum; nei, þær fylgdu mér
stöðugt og ollu mér talsverðum erfiðleikum, ekki sízt vegna
þess, að mér hepnaðist ekki að finna neinn, sem gæti átt
samleið með mér eða orðið mér til styrktar. Það bætti held-
ur ekki úr, að eg var fremur feiminn og óframfærinn í
«sku, og kom mér ekki að því, að færa þessi viðfangsefni
1 tal við þá, er hefðu ef til vill getað orðið mér að liði. Eg
varð því að vera einn með hugsanir mínar og horfast í
augu við spurningarnar miklu. En því lengur sem eg hugs-
aði málið, þess dimmara fanst mér verða umhverfis; efa-
semdirnar fóru vaxandi, og vonleysið jókst, eftir því sem
arin liðu. Eg gerði mér ekki grein fyrir því þá, meðan að
dimmast var í huga mínum, að verið var að leitast við að
svara spurningum mínum. Draumur sá, er hér fer á eftir,
er eg nefni: „Leitin að föður mínum“, virðist mér nú að
skoða megi sem viðleitni í þá átt, að búa mig og aðra und-
lr nálægt fráfall föður míns. Mig dreymdi þennan draum í
byrjun ársins 1892. Eg var þá aðeins 12 ára að aldri, en
hvorki eg né aðrir gáfu honum þá nokkurn sérstakan
gaum, en stundum hefi eg hugsað um hann síðan. Hann
er á þessa leið:
Leitin að föður mínum.
Mér og okkur öllum fanst sem pabbi væri horfinn, og
'eilginn vita, hvað orðið hefði af honum. Móðir mín fór þá
a<5 heiman til þess að leita hans, og tók mig að sér. Við
lögðum nú bæði af stað og gekk okkur ferðalagið vel, því
7