Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 104

98
MORGUNN
að leið okkar lá í fyrstu eftir sléttum grasi grónum grund-
um. Komum við nú eftir alllanga stund að vatni einu, og
mér sýndist vera mjög breitt, en eg var sannfærður um
það, að yfir þetta vatn yrðum við að komast, það væri
óumflýjanlegt. Við ákváðum nú að reyna til að vaða yfir
vatnið, og gerðum við það, án nokkurar tafar. Það reyndist
ekki djúpt, oftast nær í hné, en sumstaðar grynnra. Þeg-
ar við höfðum vaðið nokkuð lengi og vorum komin, að því
er mér virtist, út í mitt vatnið, tók eg eftir háum hól,
hinum megin við það. Eg segi þá við mömmu mína: „Við
verðum að komast yfir í hólinn, því að líklega er pabbi
þar“, og félst hún á, að svo mundi vera. Við héldum nú
áfram ferð okkar og komumst heilu og höldnu yfir vatnið
í hólinn áðurnefnda; var hóll þessi grasi vaxinn að neðan
og leit út fyrir, að auðvelt myndi að komast upp á hann;
en þegar við komum lengra upp eftir honum, þá tóku við
skriður og lausagrjót, og seinkaði það ferðalagi okkar all
mikið, því að við runnum alt af til baka í hverju spori.
Við komumst samt alla leið upp og námum við þar staðar
nokkur augnablik og horfðum yfir farna leið. Mér fanst
nú miklu ægilegra um að litast en eg hafði búist við. Hóll-
inn var orðinn, að því er eg fékk bezt greint, að háu og
bröttu fjalli, en uppi á sjálfu fjallinu var næsta fagurt um
að litast; framundan okkur blasti við iðgræn, ofurlítið
dalmynduð slétta. Við gengum nú áfram eftir sléttu þess-
ari, og að stundarkorni liðnu tók eg eftir því, að við stefnd-
um að ofurlítilli hæð eða bala, er við sáum framundan okk-
ur. Maður einn í hvítum klæðum stóð uppi á balanum, og
líktist búningur hans einna helzt rykkilíni því, er prestar
bera við guðsþjónustur.
Við ákváðum nú að reyna til að hitta þennan hvít-
klædda mann að máli og spyrja hann um pabba. Við geng-
um því til hans og heilsuðum honum. Hann tók kveðju
okkar mjög alúðlega og hlýlega, og var einkar ástúðlegur
í viðmóti við okkur. Eg spurði nú mann þennan, hvort
hann hefði séð föður minn. Svaraði hann því játandi, og