Morgunn - 01.06.1936, Síða 112

106
MORGUNN
þeirra og segir í mildum og ástúðlegum rómi: „Hérna átt
þú að vera“. Að svo mæltu gekk hann á burt. Eg stóð um
stund fyrir utan tjaldið mitt og virti fyrir mér hina óum-
ræðilegu fegurð, sem engin orð fá lýst. Eg sá margt fólk
fyrir utan tjöldin og inni í þeim, en þekti engan þar.
Eg vaknaði upp af þessari leiðslu, en það sem mest
var um vert — eg vaknaði heilbrigður, þoka efasemd-
anna hafði gufað upp í sólskini eilífðarvissunnar og guðs-
traustsins, er fylti sál mína sumardýrð ljóss og birtu.
Með einhverjum óskiljanlegum hætti hafði eg fengið svar
við öllum spurningunum mínum. Hvernig þetta gerðist
get eg ekki sagt ykkur eða skýrt, en mér er það ei að síð-
ur dásamlegasti veruleikinn.
Eg mintist á það fyr í erindi mínu, að umliðin ár
hefði ýmislegt einkennilegt og mér þá lítt skiljanlegt kom-
ið fyrir mig. Eg ætla þá þessa stund, sem eg á eftir að
rabba við ykkur, að segja ykkur frá einhverju af því, en
;sumt af því verður að bíða betri tíma.
Þið kannist öll við fyrirbrigði þau, er menn nefna
fyrirboða, eða skugga þess er verður. Þeir koma á ýmsan
hátt eins og þið vitið, stundum þannig að manni virðist
að manni sé sýnt með einhverjum hætti inn í ókomna
tímann og þá einatt á líkinga- og táknmáli dulræðra
drauma.
Árið 1916 dreymdi mig að eg sæti á rúminu mínu og
hélt á tveim skrautkertum, sínu í hvorri hendi, og var
ljós á báðum, en ljósið á öðru kertinu dó því nær sam-
stundis og gat eg ekki kveikt á því aftur, hvernig sem
eg reyndi, svo að eg hlaut að leggja það frá mér og þótti
mér all-miklu miður. Nokkurum dögum síðar sagði kona
mín mér að hún væri þunguð. Svo leið tíminn, unz hún ól
tvíbura; annar þeirra lifði ekki nema 6 daga í þessum
heimi. — Þóttist eg þá skilja, hvað mér hafði verið boð-
að með skrautkertunum áðurnefndu.
Eg ætla nú þessu næst að segja ykkur frá áþekku