Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 119

MORGUNN
113
irrrir þeir. Enginn fær mig til þess að trúa því, að miðill-
inn hafi þar aðhafst neitt það, er ljótt var eða óheiðar-
legt. En þá gáfu, sem þessari konu er gefin, hika eg ekki
við að kalla merkilega náðargáfu.
Eg er maður með þeim annmarka, að geta ekki trúað
— í venjulegustu merkingu þess orðs. Eg segi annmarka,
því víst er mér það ljóst, að annmarki er það. En hins-
vegar hefi eg svo mikla skynsemi, að eg get ekki komist
hjá því að draga margvíslegar ályktanir af því, sem eg sé
°g heyri. Eitt af því, sem efagirni mín hefir neytt mig
til að láta að miklu leyti liggja á milli hluta, eru frásagn-
irnar um kynjalækningar, hvort sem þær gerðust í Lond-
°n eða Reykjavík. Þó hefi eg í mörgum tilfellum fundið
til þess, að eg var að óvirða mína eigin skynsemi með ef-
anum; því ef það er ekki heimskra manna háttur, að
berja höfðinu við steininn gegn ofurmagni sannananna,
bá veit eg ekki hvað heimska er.
Það lætur þannig að líkum, að enda þótt eg hafi eins
°g flestir menn átt nokkuð við sjúkleika að stríða, hefir
niér aldrei komið til hugar, að leita svonefndra yfirnátt-
úrlegra lækninga. Eigi að síður skrifa eg þó þessar línur
í þeim einum tilgangi, að skýra frá atviki úr minni eigin
reynslu, sem ekki virðist alveg fjarstætt að benda kunni
til þess, að læknishjálp geti ef til vill borist með öðrum
hætti, en við hversdagslega gerum ráð fyrir. Langi ein-
hvern til að gera gys að mér fyrir sögu mína, þá skal það
tekið fram, að honum er það innilega velkomið. Eg skal
ekki misvirða það, né öfunda hann af, að vera fyrir þá
sök meiri maður, en eg er sjálfur.
Það var fyrir tólf árum, á útmánuðum, að eg tók eft-
ir því, eitt sinn er eg var í baði, að eg hafði tekið útvortis
meinsemd. Mér þótti mein þetta vera með undarlegum
hætti, en vonaði þó, að hverfa mundi af sjálfu sér. Þetta
fór samt á annan veg, því það óx svo, að mjög greinilega
munaði hverja vikuna sem leið. Innan skams var það ber-
sýnilgt, að hér mundi þurfa læknisaðgerðar, og eg var
8
L