Morgunn - 01.12.1978, Síða 39

DULSKYGGNI BARNA
133
þetta var, hóf hún upp raust sína og var heldur háværari en
vera bar innan um sofandi fólk:
„Hvað er að þér strákur, ertu að leika draug? Alltaf ferðu
versnandi og endar með því að verða vitlaus."
Við þetta vaknaði Jónas og var ekki mjúkur á manninn:
„Láttu strákfjandann eiga sig, okkur má standa á sama þótt
hann drepist.“ — Sigurður bað þau að vera róleg, því að hann
ætlaði að hreiðra um sig milli hundanna. Þetta gerði hann
svo og leið sæmilega hjá þeim um nóttina, því að þá fór úr
honum hræðslan og skjálftinn.
Morguninn eftir vaknaði Sigurður í hundabælinu um fóta-
ferðartima og fannst sem hann hefði náð sér aftur. En nú
blasti við ný skelfing. Hann sá hvar Margrét stóð hjá rúmi
Sæmundar og hélt um höfuð hans, en hann var með ógurleg
uppköst og engdist sundur og saman af átökunum við að kúg-
ast. Sæmundur steig ekki á fætur eftir þetta.
Á fimmta veikindadegi hans voru þau vinnuhjúin og Sig-
urður send inn á dal að snúa heyflekkjum. Var þá brakandi
þerrir og heitt í veðri. En vinnutíminn varð ekki lengri en
nokkuð fram yfir nón. Þá kom Guðrún Jónasdóttir að heiman
send að biðja þau að koma þegar heim, því að Sæmundur
vildi kveðja þau hinstu kveðju, hann væri nú við andlátið.
Þá fór Sigurður að gráta og starði nú á dalseggina svörtu,
sem þegar hafði boðað honum þessa fregn er hann leit hana
i fjnsta sinn. „Brúnin á dalnum var óþolandi esp.“
Þau brugðu skjótt við og fóru heim, en þegar Sigurður leit
a andlit hins deyjandi manns, hnykkti honum mjög við, því
að þarna sá hann sama andlitið og hann hafði séð á rúmgafl-
inum skömmu áður, afmyndað af þjáningum. Sæmundur dó
moðan þau stóðu yfir honum.
Þegar útför Sæmundar var gerð, sá Sigurður aftur sömu
sýnina, er hann hafði séð við traðarhliðið skömmu áður. Lík-
kista var sett þverbaka á Grána Sæmundar. Líkfylgdin gekk
a eftir kistunni eftir tröðunum og siðan eftir götutorðningun-
út í Árdalinn.