Morgunn - 01.12.1978, Qupperneq 64

158
MORGUNN
inga a. m. k. trúir þvi að þeir eigi annað líf í vændum, er
þessu lýkur. En það svarar ekki spurningunni: hvernig er það?
Það er enginn vafi á þvi, að til er fólk, sem getur svarað
þessari spurningu og hefur verið til. Það er nefnilega að koma
i ljós á þessum timum hinnar miklu þekkingar og fullkomnu
tækni, að þeirri þekkingu sem læknar beita við ákvörðun um
hvort maður sé lifandi eða dauður er alls ekki treystandi.
Hvað má þá segja um vanþekkingu fyrri tíma? Hve margir
skyldu hafa vaknað til vitundar i líkkistum sínum, þegar
skæðar drepsóttir geysuðu? Það er ekki furða þó æ fleiri óski
þess að láta eyða líkamsleyfum sínum með bruna.
Það er nefnilega orðið ljóst samkvæmt ýmsum bókum, sem
út hafa komið á undanfömum árum, að þetta virðist koma
furðulega oft fyrir á sjúkrahúsum samtimans. Læknir lýsir
því yfir að viðkomandi maður sé látinn, engin merki lífs finn-
ist lengur með honum. En svo gerist það eftir misjafnlega
langan tíma, að hann lifnar við! Og ekki nóg með það, hann
getur sagt frá því, sem komið hefur fyrir hann og lýst þvi
greinilega. Ég hef lesið ýmsar bækur undanfarið, sem fjalla
um það, sem haft er eftir þessu fólki, sem virðist snúa aftur
úr greipum dauðans. En þó undarlegt sé hef ég hvergi séð
minnst einu orði á það, hve skelfilegt það hlýtur að vera fyrir
venjulegt fólk að uppgötva það, að læknavísindin skuli ekki
vera komin lengra í þessu efni en það, að það geti hent hvað
eftir annað að maður sé úrskurðaður látinn, sem ekki er bað.
Hver veit hve lengi slíkt samband milli jarðneska líkamans
og hins andlega getur staðið? Tæpast læknavísindin, sem
þykjast ekki einu sinni ennþá vera búin að uppgötva að mað-
urinn hafi nokkum andlegan líkama!
Eins og eðlilegt er hafa frásagnir fólks, sem læknar hafa
lýst dáið, en aftur vaknað til fullrar meðvitundar engu að
síður, vakið mikla athygli. Þessar frásagnir hafa einnig vakið
víða rriikla gleði, því yfirleitt bera þessar lýsingar það með
sér, að dauðinn sé ekki erfiður. Jafnvel í sumum tilfellum
fremúr unaðslegur. Þeir sem verða fyrir þessari reynzlu virð-
ast sammála um það, að það ástand sem við tekur, þegar þeir