Morgunn - 01.12.1978, Qupperneq 81

RADDIR LESENDA
175
lengur lifvænlegt, nema á örinjóu belti, því allar lífverur
þurfa næringu. Og það vitum við báðir, að allar sólir verða
svartar að lokum.“
„Jæja. Þá náum við jarðarbúar sennilega einhvern tima í
svona fallegar tófur. ÞdS verður gaman. En ég má ekki sleppa
af þessu tækifæri til að þreifa á henni.“
A sama augnabliki spratt ég á fætur til að skoða tófuna,
en fann um leið, að ég rak olnbogann óþyrmilega í steininn.
Og — þar með var draumurinn búinn.
Þegar ég nú harma, eftir hálfa öld, hve hrapallega mér
tókst til að eyðileggja þennan draum, sem gat orðið mér svo
oendanlega mikils virði, fyrir eintóma glópsku og forvitni,
er það mér þó mikil harmabót að vita, að nú sjá stjömu-
fræðingar okkar svo miklu lengra út i himindjúpið en þá, og
hugmyndaauðgi þeirra að sama skapi orðin fjölbreyttari. Ég
lét þvi til skarar skriða að gera loks tilraun til að seðja for-
vitni mína með því að senda þessum stjörnufræðingi, sem ég
varð svo hrifinn af, nokkrar línur ásamt átta spurningum.
Og það er skemmst frá því að segja, að bréfin urðu þrjú og
spurningarnar einnig þrisvar sinnum átta.
öllum þessum bréfum svaraði Þorsteinn um hæl. Þau
komu frá honum eins og á færibandi, svo vinsamleg og
fluttu mér þá kjarnafæðu, sem ég 'hafði svo lengi þráð. Hið
fyrsta var skrifað 8. apríl 1973, annað 17. maí 1974 og þriðja
hréfið 1. júlí sama ár.
Þá koma hér loks spurningarnar og svör Þorsteins:
7. spurning: Er ekki réttmætt að slá því föstu, að alheim-
urinn hafi alltaf verið til og rúmið sé óendanlegt?
Svar: Þessi spurning yðar snertir þau höfuðvandamál heims-
uiyndarinnar, sem vísindamenn eru stöðugt að glíma við.
Ekkert fullnaðarsvar er unnt að gefa við þessari spumingu
°g ekki víst, að nokkurn tima verði unnt að svara fyrri þætti
hennar (hvort alheimurinn hafi alltaf verið til), ef átt er
Vlð það, hvort atburðarás megi rekja óendanlega langt aftur
a bak. Hinsvegar eru menn sæmilega vongóðir um, að takast
Uisgi að skera úr því, fyrr eða síðar, hvort rúmið sé óendan-