Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 71

HLJÓMLIST ARMÁLIN
69
Þrándheimi og víðar þekkti liann fyr-
ir fram af eigin raun þá örðugleika,
sem hér var við að etja, og skaplyndi
hans og náin kynni af hinum ágæt-
ustu hljómsveitum víða um lönd voru
til tryggingar því, að markið mundi
verða sett hátt og hvergi slakað á
sókninni. Oryggi hans, þekking og
reynsla og spámannlegur innblástur
á stjórnpallinum vann honum þegar
í stað' virðingu og traust hljómsveit-
annanna, og veittist honum því auð-
velt að skapa með þeitn þá einbeit-
ingu og þau samstilltu átök, sem
nauðsynleg eru til allra li.strænna af-
reka. Allt þetta varð ljóst þann mán-
uð, sem Kielland dvaldist hér haustið
1951.
Hann var ráðinn aðalstjórnandi
Sinfóníuhljómsveitarinnar frá byrjun
ársins 1952.
XXII.
Starf hljómsveitarinnar færðist nú
i fastara horf undir listrænni forystu
Olavs Kielland. Hann tnagnaði
hljómsveitarmenn til meiri átaka en
nokkru sinni fyrr og vann með hljóm-
sveitinni hvern listasigurinn öðrum
Meiri. Minnisstæð verð'ur heimsókn
Kammerhljómsveitarinnar frá Ham-
borg vorið 1952 og þeir tónleikar, sem
hljómsveitirnar héldu þá sameinaðar
undir stjórn Kiellands. Kom þá greini-
h'gn í Ijós, og sumum ef iil vill á óvart,
að íslenzku hljóðfæraleikararnir
þurftu ekki svo mjög að óttast sam-
anburðinn við hina þýzku starfsbræð-
Ur sína, þegar alls var gætt.
A árinu 1952 styrkti menntamála-
ráðherra Sinfóníuhljómsveitina með
.ta af skemmtanaskatti, samkvæmt
eimild Alþingis 1951. Þar með gerð-
lst ríkið aðili að hljómsveitinni, svo
sem ráð hafði verið gert. fyrir í upp-
hafi.
Eins og áður var getið höfðu starfs-
samningar við hljóðfæraleikara fram
til þessa ætíð verið gerðir til skamms
tíma í senn, sökum þess hve fjárhag-
ur hljómsveitarinnar var þröngur og
ótryggur. En þegar lögheimilaður rík-
isstyrkur kom nú til viðbótar öðrum
tekjustofnum og þá um leið’ aukið ör-
yggi um framtíð hljómsveitarinnar,
taldi hljómsveitarstjórnin rétt og
nauðsynlegt að koma fastari skipun
á ráðningu hljómsveitarmanna, þeim
og hljómsveitinni sjálfri til hagsbóta
og starfsöryggis. Hafði lengi verið
unnið að undirbúningi þeirrar samn-
ingagerðar af hálfu hljómsveitar-
stjórnarinnar, safnað upplýsingum
víða að um starfsskyldur og launa-
kjör hljóðfæraleikara og unnið úr
þeim.
Hér á landi var ekkert fordæmi til,
sem hægt væri að miða við í þessu
tilfelli. Vinna hljóðfæraleikara er unn-
in á óreglulegum tírnum og krefst ó-
venjulegrar einbeitingar og taugaá-
reynslu, meðan hún stendur yfir. Af
þeim ástæðum er ldjóðfæraleikurum
hvergi ætlaður jafnlangur vinnutími
og öðru starfsfólki t. d. á skrifstofum.
Þótti því sjálfsagt að leita upplýsinga
um vinnutíma og starfsskyldur hljóð-
færaleikara i nágrannalöndunum.
Hinsvegar þótti frá upphafi sjálfsagt
að hafa launalög ríkisins til hliðsjón-
ar við ákvörðun launaupphæða.
Á þessum grundvelli náðist sam-
komulag milli hljómsveitarstjórnar-
innar og hljóðfæraleikara vorið 1952,
og var upp úr því gengið frá ráðn-
ingu allmargra hljóðfæraleikara, sem
áður höfðu verið lausráðnir. Launa-
upphæðir voru aðallega miðaðar við