Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Síða 56

GUNNAR BENEDIKTSSON :
Heyrði ég í hamrinum
Ef ég ætti aS skrifa 10—12 arka bók um ferðina til Búkarest og
dvölina þar, þá teldi ég ekki mikinn vanda á ferðum. Oðru máli er að
gegna, þegar maður ætlar aðeins að skrifa eina ritgerð. Það er margt
nýstárlegt og eftirminnilegt, sem ber fyrir augu íslenzka sveitamanns-
ins, sem allt í einu leggur leið sína í gegnum ekki minna en 6 þjóðríki
og situr síðan að hálfsmánaðarveizlu með fulltrúum meira en 100
þjóða, og það í umhverfi nýrra samfélagsforma. Eins og fleiri íslend-
ingar gæti ég talað endalaust um fjölbreytilegt landslag, sagnaþætti frá
fararslóðum og alls konar líðanir í hvers konar farartækjum. Þá er ekki
minna verkefni fólgið í athugun á þróun framleiðsluhátta frá einu
skipulagsformi til annars, valdaflutningi frá einni stétt til annarrar. En
af öllu unaðslegu og markverðu, sem fyrir mann getur borið á langri
leið, hvort heldur það er sjálf lífsleiðin eða hver önnur leið þessarar
jarðvistar, er þó maðurinn sjálfur það unaðslegasta og markverðasta,
viðhorf hans gegn hlutverki lífsins og örlögum þess, þrár hans og
draumar, stefnumið og áætlanir, afstaða hans gagnvart okkur sam-
ferðamönnunum, hvað hann vill tjá okkur og hvernig hann kýs að tjá
það, í orðum eða tónum, táknmáli lita eða látbragða.
Ég lét það sitja fyrir öllu að hlusta á raddir þjóðanna af vörum
fulltrúa þeirra, er þær áttu í Búkarest dagana 2.—16. ágúst s. 1. Ég
sleppi því hér, er þeir kynntu af frábærri færni í túlkun klassiskra lista-
verka frá sinni eigin þjóð eða alþjóðlegra, þótt ég eigi ógleymanlegar
endurminningar á því sviði. Maður varð þar líka margs fróðari um
þjóðmenningu ókunnra mannflokka, aldagamla dansa og söngva og
aðrar þjóðaríþróttir. En ég hef ekki hug á að gera það að um-