Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Side 85

SÖGUR ÚR SÍLDINNI
195
höíðu verið á þessum slóðum, að síld hefði vaðið þarna meira og
minna seinasta hálfan mánuðinn; — og leiddi þetta tal manna að flug-
vélinni; með því að vaka betur yfir austursvæðinu hefði hún getað bent
íslenzka flotanum á þessa veiðimöguleika í tæka tíð, í stað þess að
vera mest á sveimi fyrir norðan, þar sem nú væri sízt síldar von, á með-
an flotinn hefði keyrt langar leiðir fram og aftur um dauðan sjó, og
svo ekki hitt á þennan stað fyrren tækifærið var að líða hjá. En þetta
er því miður sú reynsla sem sjómenn telja sig æði oft hafa af síldar-
leitinni, hún láti ekki nóg að sér kveða, hvort sem það kann að stafa
af áhugaleysi þeirra sem ráða ferðum flugvélarinnar, eða hinu, að
hana skorti stærð og útbúnað til að sækja nógu fast á þau miðin þarna
langt úti í hafinu sem síldin er nú helzt farin að venja göngur sínar á.
En hvað viðvíkur norsku skipunum, þá var þetta ekki í eina skiptið
sem Guðmundur Jörundsson eða aðrir fengu athyglisverðar upplýsing-
ar hjá þeim. Og sýnist mér að hér sé enn ein vísbending um þann hag
sem við gætum haft af að koma á nánara samstarfi við Norðmenn um
síldarrannsóknir og síldveiðar jafnvel. Er ótrúlegt að slíkt megi ekki
takast, þar sem um er að ræða svo gamla vini og góða frændur, auk
þess sem manni skilst að gagnkvæm hjálp, óeigingirni og trúnaðartraust
milli þjóða skuli vera kjörorð dagsins.
*
Og svo er að segja frá hinum löngu dögum þegar legið er í vari við
einhvern útkjálkann og tilveran leysist upp í gráa þoku og súld og
brælu og þoku og gráa súld. Það eru miklir leiðindadagar.
Sumir leitast við að drepa tímann með því að spila á spil. Fyrst
framan af er það bridge og önnur slík spil sem reyna á andann, því að
andinn hefur þá enn ekki sagt skilið við mennina. En smátt og smátt
segir andinn skilið við mennina, og þar kemur að enginn nennir að
spila annað en Olsen Olsen. Seinast er maður orðinn utanvið sig af
Olsen Olsen. Eintómur Olsen Olsen. Menn heyrast jafnvel segja Olsen,
þegar þeir leggjast útaf í kojuna, og Olsen Olsen, þegar þeir eru ræstir
á vakt. Þegar frá líður taka menn einnig að gefast upp á Olsen Olsen,
og þá er ekki lengur um annað að gera en liggja í kojunni lon og don.
Að lokum situr sá þrautseigasti einn eftir og spilar Olsen Olsen við
sjálfan sig.