Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Qupperneq 89

SÖGUR ÚR SÍLDINNI
199
og sagt er jafnvel að í sumum þeirra sé skrautlegur dregill undir nót-
inni.
Fórum við að tala um það á leiðinni heim í Straumey aftur, hve mik-
ill munur væri á umgengni norsku sjómannanna og þeirri sem tíðkað-
ist á sumum íslenzkum skipum, og í því sambandi kom einn með þá
kenningu að sóðaskapurinn væri magnaðastur um borð í þeim íslenzku
skipunum sem minnst veiddu, enda þótt þar hlyti að vera mest næðið
til að iðka þrifnað, hinsvegar færi snyrtimennskan vaxandi eftir því
sem skipin öfluðu betur og meira væri annríkið um borð. Þótti þetta
hin athyglisverðasta kenning, og var á það bent, að samkvæmt henni
hlytu þeir á Jörundi alltaf að ganga í kjól og hvítt, og setja upp pípu-
hatt er þeir færu í bátana.
*
En það er reyndar ekki alltaf legið í vari við útkjálkana. Stundum
er legið þar sem þéttbýli er talsvert, og þá getur skeð að komið sé í land
með upptrekktan grammófón, munnhörpu eða jafnvel heila harmonikku
úr einhverju skipanna og slegið upp balli. Þykja þessi böll ávallt hin
merkilegustu fyrirtæki, jafnvel þó dömur séu þar venjulega nokkru
færri en herrarnir, svo ekki sé meira sagt, einsog t. d. á balli því sem
vinur minn einn kvaðst eitt sinn hafa haldið ásamt skipsfélögum sín-
um í litlu sjávarplássi, og mættu þrjár dömur, og þegar hann spurði
eina þeirra hvort aldrei væru fleiri dömur á böllum hérna, þá svaraði
hún:
„Jú, jú. Það er ein veik núna.“
*
En engin bræla er endalaus, og öllum þokum léttir um síðir. Einn dag-
inn er vélin aftur sett á fulla ferð og stefnan tekin á miðin. Og skaps-
munirnir skána, og brandarar fara aftur að heyrast, og þeir, sem hafa
látið sér vaxa skegg, hætta við að raka það af sér. Leiðindadrunginn
er horfinn, og menn bíða þess fullir eftirvæntingar að sjá síldina vaða
á ný og fá aftur tækifæri til að takast á við hana; og hugsa jafnvel gott
til að komast enn einu sinni í ærlega löndun. Og þó er það ekki ein-
tómt gaman að landa síld.
Við á Straumey lönduðum í salt á ýmsum stöðum, en aðeins á Hjalt-