Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Qupperneq 103

PAUL ÉLUARD
213
Je crache á la face de l’homme plus petit que nature
Qui á tous mes poémes ne préfére pas cette Critique de la poésie.
(Það er útkljáð mál ég hata ríki borgaranna
Ríki lögreglu og presta
En ég hata enn meir þann mann sem hatar það ekki
Eins og ég
Af öllum sínum kröftum
Ég hræki í andlit þess manns smærri náttúrunni
Sem ekki metur framar öllum ljóðum mínum þessa Gagnrýni skáldskapar).
Það er hætt við að öll kynning á Éluard sem ekki getur þessa ljóðs —
réttara sagt þessarar yfirlýsingar — sé ósönn. Með því svaraði hann
fyrirfram þeim mönnum sem nú, eftir dauða hans, vilja helzt gleyma og
láta aðra gleyma að hann sé höfundur miklu fleiri bóka en Capitale de
la Douleur, vegna þess þeir halda í fávísi sinni að þar hafi hann verið
„fyrir ofan“ vettvang dagsins.
Hitt frá 1943:
Le feu réveille la forét
Les troncs les coeurs les mains les feuilles
Le bonheur en un seul bouquet
Confus léger fondant sucré
Decour a été mis á mort
(Eldurinn vekur skóginn
Trjástofna hjörtu hendur lauf
Hamingja í einum blómsveig
Óviss létt þánandi sæt
Decour hefur verið sviptur lífi).
Þetta ógleymanlega ljóð, ásamt hinum tveimur, sýnir hverjar kröfur
Éluard gerði til skáldskaparins, svo óvægar kröfur að hann efaðist
stundum um hlutverk skáldskaparins sjálfs gagnvart veruleikanum: „011
tilraun til skáldlegrar túlkunar virðist hlægileg, þegar ekki verður skýrt
frá því að Decour hafi verið sviptur lífi með öðrum orðum en þessum:
Decour a été mis á mort,‘