Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Qupperneq 109

í HVAÐA VAGNI
219
og svo setur þaS upp þennan undarlega svip, — þessar tvíræðu viprur
í munnvikjunum-------
En krakkinn þarf að fá að anda að sér hreinu lofti, eins og krakkarn-
ir í alvöruvögnunum, og konan verður að fara út til að kaupa, — ein,
því ef hún væri trúlofuð, eða kannski gift, mundi kærastinn hennar
ekki vilja standa hjá vagninum, þó að hún þyrfti að skreppa inn í búð
til að spyrja hvað eitthvað kostaði---
Og vinkonur hennar mundu ekki vilja hjálpa henni að keyra og held-
ur ekki ganga með nema stutt af því vagninn er svona. Eins og það er
þó nauðsynlegt, að hafa einhvern til að passa svona vagn, þegar maður
þarf að skáka sér eitthvað frá, svo hann leggi ekki af stað eða krakkinn
detti ekki út. Allt getur svosem komið fyrir. — Oftast er engin bremsa
á þessum vögnum, og ef þeir eru á hlaupahjólum eða hjólaskautum,
eru þeir í meira lagi óþjálir viðureignar.
Eg held maður muni, þegar maður var á hjólaskautum sjálfur, það
er ekki svo ýkjalangt síðan. Ef maður á annað borð er kominn af stað,
er næstum ógerningur að stanza eða ráða nokkuð hvar maSur lendir,
— þeir geta anað með mann út á götu, einmitt þegar bíll kemur á fleygi-
ferð, — og maður getur ekki snúið við og ekki stanzað nema kannski
fyrir tilviljun, — stundum dettur maður rétt fyrir framan bílinn. Og
bíllinn snarbremsar og heflar malbikið, — maður fær óbótaskammir
og kannski flengingu hjá bílstjóranum.------Samt gat maður ekki
hætt, heldur gerði þetta aftur og aftur, — af því það var svo gaman,
svo spennandi að geta ekki stöðvað sig, þegar mest reið á--
En hjólaskautarnir breyta ekki um innræti, þó að einhver klambri of-
an á þá körfugarmi og kalli það barnavagn. Þarna eiga þeir til að draga
konurnar á eftir sér niður allt Bankastræti, svo þær geta enga rönd við
reist, heldur hlaupa á eftir, útblásnar af gremju og sprengmóðar, þang-
að til hjólaskautarnir stanza loksins við einhverja mishæð. Þá skorða
þær vagnana við tröppur og þora ekki að skilja við þá fyrr en þær eru
búnar að láta steina við hjólin, eins þó að vagninn standi á jafnsléttu.
Þær strjúka svitann af enninu með handarbakinu og reyna að muna,
hvort þær eiga nóg fyrir kjötbita í kvöldmatinn. Maður bíður á meðan
og miðar á vagninn eins og köttur á mús, þangað til konan er komin
inn í búðina-----
— Maður hefur svosem aldrei átt vagn sjálfur, en það er ekki hægt