Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Side 151

ASÍUBÆNDUR í UPPREISN
261
ingu erlendra auðmanna. Sama máli gegnir um aðrar ríkisstjórnir Asíu. Það er
stéttareðli þeirra að kenna, að ekki hefur tekizt að koma á landbúnaðarendurbót-
um, sem gagn er að. Stjórnir þessar neita að skerða hagsmuni lénsherranna, sem
þær eru háðar efnahagslega og studdir eru byssustingjum erlendra heimvelda. Suð-
urkórea og Indland eru, hvort á sína vísu, dæmi um það, hvernig endurbótatilraun-
ir heimsvaldasinna og innlendrar auðmannastéttar fara út um þúfur.
„Jarðeignalöggjöf" sú, sem framkvæmd var í Suðurkóreu eftir hernám Banda-
ríkjamanna 1945 er gott sýnishorn af aðferðum heimsvaldasinna til þess að „leysa“
jarðeignavandamálið. Líu Sjaó-tsí hefur bent á það í riti sínu Urn jarðeignalög-
gjöfina, að „megininntak umbótalöggjafar í landbúnaði er eignarnám á jörðum
stórjarðeigenda til þess að skipta þeim milli jarðnæðislausra og jarðlitilla bœnda.“
En umbætur þær, sem framkvæmdar voru í Suðurkóreu eftir forsögn Ameríkana
og Syngmans Rhees eru hvorki fólgnar í eignarnámi jarða né skiptingu þeirra með
jarðnæðislausum og jarðlitlum bændum. I nýútkomnum bæklingi, Jarðeignaendur-
bœtur í Asíu (National Planning Association, Washington, febrúar 1952) reynir C.
Clyde Mitchell að réttlæta þessa stefnu með fremur léttvægum rökum. Hann 9egir
að ameríski herinn hafi „komizt að þeirri niðurstöðu, að það væri jafnvel erfiðara
að losna við jarðeignirnar (þ. e. lönd, er Japanar höfðu áður sölsað undir sig),
heldur en að ná eignarhaldi á þeim.“ Jafnan þegar til mála kom að ráðstafa þess-
um jarðeignum, þá var það alltaf grundvallaratriði: meðal þeirra aðila setuliðsins,
er gættu laga og réttar bar mjög á þeirri skoðun, að ekki mætti gefa þessar jarð-
eignir, heldur skyldi selja þær eftir sanngjörnu mati og að „einka“-eignarrétturinn
yrði ekki afnuminn. Bandaríkin þóttust ekki hafa neinn rétt til að gefa fordæmi að
eignarnámi jarða í einkaeign Kóreumanna. Þess vegna stungu amerísku yfirvöldin
upp á því, að jarðirnar væru seldar á sanngjörnu verði. Venjur og erfðir Kóreu-
manna ýttu einnig undir varðveizlu einkaeignarréttar á löndum og jörðum."
Bandarísku hernaðaryfirvöldin lögðu því til, að stjórn Suðurkóreu samþykkti
lög um sölu þeirra landa, sem tekin höfðu verið af Japönum. (Þessar jarðir námu
aðeins einum fjórða hluta allra hjáleigulanda, aðrar jarðir voru í höndum kó-
reskra stórjarðeigenda, sem kóreska þjóðin taldi almennt vera „stétt sníkju-
dýra“, sem „hafi af fúsum og frjálsum vilja haft samvinnu við stjórnarvöld Japana
í landinu,“ að því er George M. McCune hefur hermt: Korea Today: George M.
McCune, Harvard University Press, 1950). Amerísku hernámsyfirvöldin vildu ekki
leyfa eignarnám jarða, er voru í höndum kóreskra stórjarðeigenda, enda þótt það
væri vitað, að „með fáum undantekningum hefðu jarðeigendur þessir komizt yfir
þessar eignir með okri eða öðrum sviksamlegum hætti.“ (Yong-jeung Kim, forseti
Korean Affairs Institute, Washington: Voice oj Korea, 17. janúar 1948). Stjórn
Syngmans Rhees, „í flestum efnum fulltrúi stórjarðeigenda og því skiljanlega ófús
til að beita sér fyrir framkvæmdum, er kynnu að veikja aðstöðu eignastéttanna"
(Korea Today: George M. McCune), var andvíg ósvikinni jarðeignalöggjöf. „Endur-
bæturnar,, fóru því fram í tveim blutum. í marzmánuði 1948 undirritaði herstjór-
inn, William F. Dean hershöfðingi, tilskipun um sölu þeirra jarða, er Japanar
höfðu söHað undir sig. Söluskilmálarnir voru raunar á þá lund, að engir jarð-