Tímarit Máls og menningar - 01.06.1966, Side 71

Jón fíjörnsson jrá Húnsstöðum
Gamall maður og kross
Af þjóðbrautinni undir ásnum liggur götuslóði. Hann hlykkjast meðfram
lækbununni upp að hraunjaðrinum. Þá sveigir hann til norðurs. Þar er
læna inn í hraunið. Götuslóðinn liggur inn í botn hennar. Þar vex fjalldrapi
og grámosi. Þar sprettur lækbunan framundan hrauninu. I götunni hefur
setzt að geldingahnappur. I brúnum hennar eiga fuglar sér hreiður. Þar vex
hláklukka. þegar hallar á sumar.
Eg þræði þessa götu. Upp með læknum. Norður með hrauninu. Inn í læn-
una. Ég stíg varlega niður. Fyrir fótum mér vex geldingahnappur. Því stíg
ég varlega niður. Fuglar fljúga upp af brún götunnar.
Innst í lænunni er stór þúst. Hún er vaxin gróandi grasi. Þegar hallar á
sumar fóstrar hún bláklukku. Uppi á þústinni er kross. Hann er veðraður
og vindbarinn. I vetrarvindinum hefur áletrunin máðst af. Grámosinn er að
teygja sig upp eftir leggnum. Grámosinn er svo harðger. Hann festir allstaðar
rætur. Hann þolir allt.
Við þústina stendur maður. Gamall maður með silfurhvítt hár. Hann tinar.
Silfurhvítt hárið bærist í golunni. Húfan titrar í höndum hans. Hann er í
mórauðum sokkum. Hann er fjörgamall.
„Góðan daginn, gamli maður,“ segi ég og brosi.
„Góðan og blessaðan daginn, vegfarandi,“ svarar hann. Rödd hans titrar
af elli. Hann er fjörgamall.
„Hver er heygður hér?“ spyr ég og bendi á þústina. Krossinn ber við
hraunið og blámann. Vetrarvindurinn hefur blásið um hann. Hann er hvítur
og máður.
„Hér er heygð gömul kona, vegfarandi,“ svarar maðurinn. „Gömul kona.
Hún dó á seinasta hausti.“ Hann talar hægt og tinar. Hendurnar skjálfa.
„Ef til vill konan þín?“ spyr ég. Varfærnislega. Hann lítur upp í blátt
heiðið. Síðan á hraunið. Loks svarar hann: „0 nei.“ Silfurhvítt hár hans
bærist í golunni. „0 nei. En mér skyld.“
165