Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Blaðsíða 123

ífatt
Auðvitað ekki, svaraði Guffi. Mjög eðlilegt.
Um leið og ég stakk upp í mig fyrsta bitanum af öndinni, tók Larrý að
stökkva í iðrum mér.
í hverju segið þér? sagði hr. Hakkett.
í iðrum mér, sagði Tettý.
Þú skilur, sagði Guffi. í innyflunum.
Það hefur verið ónotalegt, sagði hr. Hakkett.
Ég hélt áfram að borða og drekka og halda uppi samræðum, sagði Tettý,
og Larrý að stökkva eins og lax.
Hvílík áreynsla, sagði hr. Hakkett.
Það kom fyrir, skal ég segja yður, að ég hélt hann mundi velta oná gólfið
fyrir framan mig, sagði Tettý.
Almáttugur guð, yður fannst þér væruð að missa hann, sagði hr. Hakkett.
Það sást ekki minnsti píningarvottur á andlitinu á mér, sagði Tettý. Var
það góði minn?
Ekki vottur, sagði Guffi.
Því síður hafði ég misst kímnigáfuna. En góður hræringur, sagði Bjartur,
minnir mig, og hrosti til mín. Dásamlegur hræringur. Hann rennur á tung-
unni. Ekki aðeins á tungunni, herra minn, sagði ég alveg hiklaus, ekki aðeins
á tungunni, kæri herra.
Ekki of mikið brall með sykurinn, hugsaði ég.
Ekki of mikið hvað? sagði hr. Hakkett.
Brall, sagði Guffi. Þú veizt, ekki of mikið brall.
Þegar kom að kaffinu og líkjörnum, voru hríðirnar í fullum gangi herra
Hakkett, það get ég svarið, undir svignandi borðinu.
Gangur er rétta orðið, sagði Guffi.
Þú vissir að hún væri ófrísk, sagði hr. Hakkett.
Já sko, sagði Guffi. Þú skilur ég hérna við hérna —
Tettý sló hraustlega á lærið á hr. Hakkett.
Hann hélt ég væri feimin, hrópaði hún. Hahahaha haha. Ha.
Haha, sagði hr. Hakkett.
Ég var mjög áhyggjufullur, ég viðurkenni það, sagði Guffi.
Loksins stóðu þeir upp, var það ekki, sagði Tettý.
Það gerðum við reyndar, sagði Guffi. Fórum inní inniknattleiksstofuna,
til að spila slang.
Ég fór upp allan stigann á fjórum fótum herra Hakkett, sneri upp á teppa-
skífurnar eins og þær væru tágar.
313