Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Blaðsíða 114

Tímarit Máls og menningar
skrjóðum, stýrðum flugdrekum, börðumst með sverðum að hætti forfeðr-
anna, byggðum flæðigarða og að kvöldi sátum við saman og sungum uppi á
króarþökum, þar sem ritan flögraði yfir höfðum okkar. Og loks þegar við
lögðumst til svefns eftir margháttað ævintýri dagsins, æ, hversu fljótt okkur
bar inn í óbyggðir draumanna ...
Pabbi ... og aftur hitnar brjóst mitt og kverkarnar þorna. Hann hefur
aldrei tuktað mig svona áður. Pabbi er hæglátur maður og leggur fátt til
mála. Af hverju gerði hann þetta, hann sem hefur svo þykkar hendur, hann
sem hefur svo oft þrifið í lubbann á mér að gamni sínu ... Mamma ...
maður hugsar aldrei um mömmu, hún er í manni eins og hjartað er í manni.
Og þó heyrðist mér votta fyrir uppgjöf í rödd pabba ...
Ég sit undir svarta gamalkunna steininum í fjörunni, það er orðið kvöld-
sett, dreyrrautt skýjagár hrannast upp á himinbogann, gulskær iðandi birta
hellist yfir græn fjöllin, oní sjóinn, glampar á gluggum, en undan sólu stafar
löngum skuggum af klettum og bátum. Vinnukliður þessa dags er þagnaður,
en úr fjallatómi heyrist heimilislegt gagg fýlsins og mávarnir, sem vappa um
leiruna reka upp luntaleg bofs.
Pabbi sat við sinn keip. Hann sagði: Ég er ekki vanur að standa í þjarki,
en hann er þó alltént sonur minn, og í þetta sinn ætla ég að ráða.
Það var sama hvernig ég hamaðist, hann var ósveigjanlegur. Ég leitaði á
náðir mömmu, en hún var þögul og strauk mér um vanga. Einn daginn varð
ég þess áskynja að hún undirbjó ferð mína. Ég sleppti mér í reiði og sárs-
auka og spurði, livort hún vildi þá líka senda mig í þessa bölvuðu útlegð.
Hún tók báðum höndum um höfuð mitt og hélt mér þannig að ég sá djúpt inn
í augu hennar. Ég sefaðist, því að ég vissi, að þessi augu vildu allt fyrir mig
gera, en hún sagði: í þetta sinn verðurðu víst að hlýða honum föður þínum.
Föðursystir mín var sú eina sem stóð með mér, ég hafði verið fyrsta lif-
andi brúðan hennar og hún þóttist eiga þónokkuð í mér. Eitt sinn kom hún
til mín kampakát og sagði: Nú veit ég ráð. Daginn sem báturinn á að fara,
skaltu vera veikur.
Hvernig veikur? spurði ég.
í maganum, sagði hún.
Nei.
Af hverju ekki?
Þá verður farið að þukla mig.
Hvað gerir það til?
Mig kitlar svo voðalega, þegar komið er við magann á mér, og þá fer ég að
304