Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Síða 22

Tímarit Má/s og menningar
einatt hefur brugðist trú hans og von. En vitundin um hverfulleik alls sem er
virðist jafnframt hafa eflt tilfmningu hans fyrir því sem mikilfenglegast er í
lífinu og á jörðinni og stendur stöðugt. Samt fullyrðir hann aldrei of mikið.
Eliot bjóst ekki við að hafmeyjarnar mundu syngja fyrir hann, en Snorri á sér
enn von, hljóðláta von, þegar hann segir um álftirnar á dökkri lygnunni:
ef til vill syngja
þær ekki framar
aldrei mér
framar.
Allt leitar einingar og sátta: efni og form, gamalt og nýtt, tími og rúm, himinn
og jörð. Skáldinu finnst það vera í armlögum „tveggja myrkra, moldar og
himins“ sem renna saman, verða eitt. Við Suðurgötu mætast „heimur lífs og
dauða“ og í Lindinni í mónum sér það skin á himni, skugga þess á jörð. Náskyld
þessum kenndum er sú hugmynd Snorra um tímann sem gætt hefur æ meira í
ljóðum hans að hið liðna og ókomna mætist í andartakinu. Allt sem hefur verið
er. Þess vegna er fuglinn sem flaug framhjá enn á sama stað og tíminn sefur í
turni ljóssins, en i sumum ljóðunum í síðustu bókinni er þessi skynjun og
upphafning timans orðin sjálfkrafa staðreynd án þess að um hana sé talað berum
orðum. Tíminn er þar ekki lengur til eða skiptir ekki máli. Þessi mystíska
lífskennd hefur alltaf verið fyrir hendi í ljóðum Snorra, en hefur sótt á með
árunum og er nú orðin meðal þess sem gefur þeim heildarsvip. Til þessarar
mystísku einingar alls sem er í tíma og rúmi, á himni og jörðu, vísaði hann þegar
með bókarheitinu Lauf og stjömur og náskyld henni er sú djúpa þrá skáldsins að
geta sameinast landinu og náttúrunni, fundið frið, kyrrð og ró, glaðst og notið,
horfið inn í hina fögru mynd og snúið aftur nýr og heill.
Sá sem les Hauströkkrið yfir mér er sífellt staddur milli hliðstæðna sem leita
hver annarrar eða andstæðna sem leita einingar og renna saman: myrkurs og
birtu, lífs og dauða, hins liðna og ókomna, gróðurs og hrjóstra, hausts og vors.
Orð og hugtök sem oft hafa táknrænt gildi í ljóðum Snorra og ljúka upp
ljóðveröld hans fyrr og síðar koma hvað eftir annað fyrir á síðum bókarinnar:
tré, lauf, stjarna, ský, lækur, sól, lind, fjall, eldur og mörg fleiri og eftir þeim
lesum við okkur frá einu ljóði til annars. Stundum finnst mér að þeim megi líkja
við símskeyti frá ferðamanni sem öðru hverju lýsir reynslu sinni i förinni með
svo vel völdum orðum að þau verða að litskrúðugum og ljóslifandi myndum i
140