Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Side 83

Það er menning . . .
— Ætli ég megi ekki segja að áhuginn á kvennapólitík sé meðfæddur. Mjög
sterkar, duglegar og sjálfstæðar konur einkenna báðar ættir mínar. Mamma
vann úti alla tíð og hafði lítinn áhuga á börnum og heimilishaldi. Móðir hennar
var kaupsýslukona. Hún átti og rak rammagerð og ferðaðist í verslunarerindum
um alla Evrópu. Hún átti fjögur börn en hjónabandið fór út um þúfur. Afi
missteig sig smávegis en slíkt gat amma ekki þolað og skildi við hann.
— Mér kom aldrei annað til hugar en ganga menntaveginn og fá mér síðan
starf. Fyrst las ég heimspeki og fleiri húmanísk fræði. Öll þau vísindi fannst mér
þó of óraunveruleg og fjarri lífinu i kringum mig til að ég gæti sökkt mér niður
i þau af alvöru. Raunverulegan tilgang með háskólanámi fann ég ekki fyrr en ég
kom i félagsfræðina. Þar fann ég þá tengingu á fræðikenningu og veruleika sem
ég hafði verið að leita að. Lokaverkefni mitt fjallaði um verkalýðshreyfinguna í
Svíþjóð meðan hún enn var byltingarsinnuð. Ung varð ég hugfangin af þeim
sem ekki láta kúga sig, fólki sem í alvöru rís upp og mótmælir óréttlæti og
kúgun og stendur við skoðanir sínar. Það gerðu gömlu verkalýðskempurnar.
Nú er ég að vinna að rannsóknarverkefni um konur og kjör þeirra i Sviþjóð eftir
stríð.
— Svo hef ég kennt heilmikið og skrifað blaða- og tímaritsgreinar um
margvísleg málefni, s. s. um fjölskyldumál, um unglinga og kynfræðslu að
ógleymdum skrifum minum um kvennabaráttu og kvenfrelsismál. Þó að skoð-
anir mínar hafi breyst í ýmsum greinum frá þvi að ég fór að skrifa um félagsleg
mál, er þar að finna ákveðna línu, trúna á konur og mátt þeirra til að koma fram
djúpstæðum þjóðfélagslegum breytingum.
— Eg ætti kannski að láta fljóta hér með að ég er að mörgu leyti dæmigerð
áttunda-áratugs-manneskja. Eg hef verið með i mörgum baráttuhópum auk
kvennahópanna. Eg var virkur marxisti í mörg ár, ég reyndi fyrir mér með önnur
sambýlisform en kjarnafjölskylduna, bjó í kollektívi í nokkur ár. Nú bý ég ein
með 13 ára dóttur minni, hún heitir Sara.
Og Eva heldur áfram frásögn sinni og segir nú frá starfi sinu í Grupp 8, þróun
kvennabaráttu í Sviþjóð 1970—1975 og uppgjöri sínu við marxismann.
— Já, ég var með í að stofna Grupp 8 hér i Gautaborg. Við nefndum okkur
eftir hópnum í Stokkhólmi sem var fyrsti kvennahópurinn í Svíþjóð, stofnaður
1970. Leiðandi í Grupp 8 voru marxiskar stúlkur. Flestar voru þær kornungar en
vanar pólitísku starfi i róttækum flokkum. Ég var sú eina í mínum hópi sem átti
barn og kannski var það þess vegna sem mér fannst erfitt að sætta mig við þá
skoðun, sem ríkti í hópnum, að börn væru konum ekkert annað en hindrun. Þau
stæðu i vegi fyrir því að konur gætu orðið jafngjaldgengar á vinnumarkaðnum
201