Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Blaðsíða 17

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Blaðsíða 17
Hauströkkriðyfir me'r geta séð aukinn þunga og skilja eftir sáran brodd. Lesandinn veit, hvers þau fara á mis. Það má lesa þetta ljóð án frekari útlistana; líf þess er fólgið í því sjálfu eins og það stendurí bókinni. En það er freistandi að leggja í það táknrænan skilning og taka það sem bendingu um harmsögu allra sem þekkja ekki sinn vitjunartíma, sjá ekki gleðina sjálfa þegar hún leitar fagnandi á fund þeirra, skynja ekki skáldskapinn þegar skáldið vill gefa þeim gjöf, gefa þeim sýn. Allra sem opna ljóðasafn eða lesa kvæði bíður sá vandi að sjá og skynja það sem þeim er sýnt eða sagt, eignast hlutdeild í nýrri reynslu eða hafna henni og sjá aðeins beinin á örfoka hólnum. Þau skáld eru að vísu mörg sem gefa góðum lesendum steina fyrir brauð og þeir margir sem ekki kunna að greina á milli. En sá sem vill sjá og skynja í ljóðum Snorra Hjartarsonar á í vændum reynslu sem alltaf er ný og þarf ekki að óttast að sækja til hans svikna vöru. Þeir sem lesa Hauströkkrid yfir mér, en einnig eru kunnugir fyrri ljóðum Snorra, vita vel að sú bók ein gefur ekki fullgilda hugmynd um skáldskap hans. Sé hún borin saman við hinar fyrri, er hún um margt ólík þeim, einkum Kvceðum og Á Gnitaheiði, en líkingin miklu meiri við Lauf og stjömur. Það má til sanns vegar færa að yrkisefni Snorra hafi verið fjölbreyttari í fyrstu tveimur bókunum, einkum hinni síðari, formgerð ljóðanna einatt flóknari og bein tengsl þeirra við striðandi líf samtíðarinnar augljósari en í síðustu bókunum. Samt mega les- endur Snorra ekki láta þetta villa um fyrir sér ef þeir vilja gera sér grein fyrir því samhengi sem ljóðagerð hans öll ber vitni, því að í ljóðum hans hefur frá upphafi mátt greina ýmsa þræði sem hann heldur enn í hendi sér og dregur saman í síðustu bók sinni. Oll ljóð Snorra Hjartarsonar eru óður til lífsins og jarðarinnar, lofsöngur til alls sem er eilíft og fagurt. Hann er í eðli sínu rómantískt skáld. Ekki í þeim skilningi að rómantískir draumórar hafi slegið hann blindu á kaldan veruleik- ann og ógnir samtíðarinnar. Til þess er hann of óspilltur maður, geð hans of heitt. En ég held að óhætt sé að fullyrða að í öllum bókum Snorra, skáldsögunni einnig, séu dæmin glögg um það að í rómantískum hugmyndaheimi kunni hann best við sig. Þeim börnum sínum sem þannig er farið hefur tuttugasta öldin hins vegar ekki alltaf unnað langrar hvíldar við ljóð hans og draum. Til þess hefur hún sjálf samið of marga kafla sögu sinnar með stáli og blýi og of víða skilið eftir blóð í sporum sínum. Kunnugir vita að Snorri Hjartarson hefur brugðið brandi skáldskaparins til varnar friði, mannúð og réttlæti þegar viðburðir samtíðarinnar hafa leitt mannkynið eða þjóðina á villigötur á leið þeirra „til vorlands sólgræns friðar og 135
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.