Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Qupperneq 35

Guðbergur Bergsson
Maðurinn sem varð fyrir óláni
Þegar maðurinn þóttist vera sannfærður um að konan hans væri honum
ótrú, þá hætti hann að stunda störf sín reglulega. Síðan hætti hann alveg
að fara til vinnu.
I fyrstu lá hann þögull heima, hugsi og drungalegur, en konan hafði
ekki orð á neinu. Afskiptaleysi konunnar var manninum óræk sönnun þess
að hún væri honum ótrú. Þess vegna hefði hún enga samúð með hans
hugarvíli. Yfir manninum var kynlegur eyðileiki, en hann ákvað að láta
ekki bera á dlfinningunni, og konan spurði einskis.
Maðurinn var alltaf að brjóta heilann. Við nána athugun komst hann
að þeirri niðurstöðu, að ef hann dveldi daglangt heima, þá gæti konan
ekki verið honum ótrú. Og ef hún væri honum ekki ótrú, gæti hann ekki
fengið sönnun fyrir sekt hennar. Helst hefði maðurinn kosið að standa
konuna að verki, koma henni og friðli hennar í opna skjöldu. En þegar
maðurinn sá í huganum konuna með öðrum, þá fann hann óljósan
vanmátt hjá sér, og hann var sannfærður um að hann mundi ekki aðhafast
neitt, þótt hann stæði konuna að verki.
Ekki fer ég að lemja hana til óbóta, hugsaði maðurinn.
Kvöl mannsins jókst, vegna þess hvað hann var vanmáttugur gagnvart
sjálfum sér, konunni og tilfinningum sínum.
Mér er nóg að ég viti að hún heldur fram hjá mér, hugsaði maðurinn.
Þráfaldlega fór maðurinn í huganum yfir hvert atriði í fari konunnar,
þegar hann dvaldi í návist hennar: hvernig hún var núna og hvernig hún
hafði verið áður en hún var honum ótrú. Einhverra hluta vegna var fortíð
konunnar í einhverri móðu, sem maðurinn gat ekki greitt sundur.
Þegar maðurinn íhugaði málið greindi hann í rauninni engan mun. En
ef hann snerti líkama konunnar núna, var auðsætt að einhver annar maður
hefði einnig snert þennan líkama.
„Ef maður er orðinn vanur líkama einhvers, þá finnst strax breyting á
honum, ef annar snertir,“ hugsaði maðurinn og hann tautaði:
153