Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Síða 19

Ó lánsmerkid
lífsins, með drenginn við aðra höndina og stafinn í hinni og nú gætti
hann þess vandlega að þræða troðningana heim.
„Einu sinni, þegar ég var lítill, læddist ég frá bænum án þess að
móðir mín vissi.“
Drengurinn kipptist við.
„Mig langaði til að skoða hamrana þarna ofan við hesthúsið,“ hélt
hann áfram.
„Allt í einu skall á þoka. Ég gáði ekki að mér fyrr en hún var orðin
svo þykk, að það mátti skera hana með hnífi. Þá ætlaði ég loksins
heim, en vissi þá ekki hvaða stefnu ég ætti að taka. Þarna fór ég að
hringsóla fram og aftur þangað til ég var orðinn rammvilltur. Annar
skórinn minn týndist og hvernig sem ég leitaði fann ég hann hvergi,
þá fór ég að orga. Veit ég þá ekki fyrr til en skepna á stærð við
skrímsli kemur þjótandi út úr þokunni og ræðst á mig umsvifalaust.
Þá hélt ég að dagar mínir væru taldir. En hvað heldurðu? I stað þess
að éta mig með húð og hári, sleikir skepnan mig og geltir. Þetta var
þá hann Kátur garmurinn búinn að finna mig, eftir að allt fólkið var
farið að leita að mér dauðaleit.
Eg varð fegnari en frá megi segja að sjá hundinn, en hann sleit sig
strax af mér, og stökk aftur út í þokuna. Vonbrigðin urðu mér heldur
en ekki sár. Ég skildi ekkert í að dýrið yfirgæfi mig svona og fór að
kalla ef ske kynni að einhver væri nálægt, en enginn svaraði. Missti ég
þá aftur alla von og varð brátt yfirkominn af hræðslu og skælum.
Þá allt í einu er Kátur kominn aftur til mín. Dinglaði hann nú
rófunni vinalega og lét öllum illum látum. En hvað skeður þá. Allt í
einu sé ég að stærðar ekki sen tröllskessa kemur hlaupandi út úr
þokunni og þrífur mig umsvifalaust upp í fangið. Ég vildi með engu
móti þýðast skessuna, en hún sinnti því ekki hætis hót. Þá var mér
htið framan í hana. Þekkti ég þá að þar var engin önnur komin en
hún móðir mín. Hundurinn hafði sótt hana þegar hann fann mig.
Feginn var ég þá nafni minn, þegar hún bar mig heim og háttaði mig
ofan í bólið.“
Afi lauk sögunni og fann um leið að drengurinn dró höndina til
sín. Afi skimaði í kringum sig og sá þá hvar mamma kom hlaupandi
upp túnið, heldur en ekki léttfætt. Hann nam staðar og beið komu
hennar við hlið drengsins, ef hann skyldi þurfa að veita honum
liðsinni.
2 TMM
489