Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Page 21

Guðbergur Bergsson
Hið hvekkta tré
Snemma í vor gægðist tréð af sjálfsdáðum og vegna sólar
úr berki sínum,
eftir að það hafði verið niðursokkið í hugsanir sínar
í allan vetur.
Þegar tréð sá birtuna í apríllok áræddi það að bruma,
fálmaði með lauf út í vor sem draumarnir sögðu því frá . . .
En hret kom og tré er annað en snigill,
það gat ekki dregið laufið aftur inn og kól.
Sólin endurtók vorið og sagði árvisst með yl mánuði síðar:
Þér er óhætt að laufgast, tré, nú er komið vor.
En tréð stóð samt hálflaufgað innan um blóm fram á haust.
Veturinn er tíð íhugana, drauma og svefns:
jarðartrén dreymir í myrkum safa nýja tíð, ljósa
handan við veturlangar hugleiðingar
meðan dimman ríkir og athöfnin sem nærir lífið hvert vor
og leiðir það inn í gleymsku gleði og sólar.
Vex þá tréð næsta vor óhvekkt og grænt, frjálst
eða hikar það fram á sumar
eða geymir það laufhafið sjálfu sér, svart,
skorpið og dautt, hið hvekkta tré?
491