Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Síða 48

Tímarit Máls og menningar
manninn í skápnum andspænis. Kolsvartur apinn tók munnhörpuna
mína úr glugganum, renndi henni eftir þykkum vörum sínum og
kallaði fram marglita tóna. Strætisvagnarnir og bílarnir voru fullir af
dúkkum. Skriðdrekarnir, rifflarnir, skammbyssurnar og hríðskota-
byssurnar spýttu kúlum sínum ótt og títt. Hvítir kanínuungarnir
tíndu upp stórar gulrætur og nörtuðu græðgislega í þær. Mikilfeng-
legastur allra var þó úlfaldinn minn. Hann hefði getað fellt allt um
koll með minnstu hreyfingu, hefði hann viljað. Hann var svo stór, að
hann komst varla fyrir í glugganum. Hann var á gangstéttinni á
daginn og horfði á fólkið. Núna stóð hann í miðri versluninni og það
heyrðist gling, gling í bjöllunni hans. Hann japlaði og starði stöðugt
á klukkuna. Hópur af litlum hvítum úlföldum hrópaði: „Mamma,
ætlarðu ekki að taka okkur með líka, ef þú ferð út?“
Mig langaði mikið til að tala við úlfaldann minn, en það var sama
hvað ég hrópaði, hann heyrði ekki í mér. Eg gat ekki annað gert en
sparkað í rimlana. Þá var þrifið í eyrað á mér og sagt: „Krakkinn er
orðinn vitlaus. Svona, farðu heim að sofa.“
Eg varð að vera snar í snúningum. Eg losaði mig frá löggunni og
tók til fótanna til að verða ekki seinni en ég var þegar orðinn.
Þegar ég kom til pabba, hafði færst kyrrð og ró yfir göturnar.
Einstaka leigubíll ók hjá. Pabbi svaf á handvagninum sínum og ég
hefði þurft að vekja hann til að koma mér fyrir. Þarna sváfu líka fleiri
á vögnum sínum og nokkrir lágu á jörðinni. Einn vina okkar var með
ísbúð á þessum gatnamótum. Eg var alveg að detta út af. Eg lagði mig
hjá handvagninum og sofnaði strax.
Gling, gling, gling.
„Hæhó, Latíf, hvar ertu? Af hverju svararðu ekki, Latíf? Af hverju
kemurðu ekki með mér í gönguferð?"
Gling, gling, gling.
„Heyrirðu ekki til mín, Latíf minn? Þetta er úlfaldinn. Ég er
kominn til að fara í gönguferð. Svona, fljótur, á bak með þig.“
Þegar úlfaldinn kom út úr veggnum, reis ég á fætur og flýtti mér á
bak. Þegar ég hafði komið mér vel fyrir, sagði ég hlæjandi: „Ég er
kominn á bak. Finnurðu það ekki?“