Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Side 113

Hann er hér
Eiginmaður minn sem tré
Þú roðagylltur sumarhiminn.
Hver er ávarpaður í kvæðinu? Elskhugi?
Máfur? Sumarhiminn? Draumurinn?
Framhaldið sker varla úr um það:
Er hægt að höndla himininn
Sit ég alltaf hjá þér tré?
Eg horfi út um gluggann og leita
svars
Litir sumarkvöldsins dofna
Lauf trjánna verða svört
Brátt loka ég augunum
ekkert tré
enginn himinn
Er bara máfurinn
Máfurinn reynist verða annað
heimskautið í þessum ljóðum. Hann
kemur aftur og aftur og í för með hon-
um óróleiki hjartans, t.d. í kvæði sem
nefnist Sumarið mitt:
Sumarið mitt er liðið
loftsúlur Landsímans
í baksýn dimmblátt hafið
fjallahringurinn hvítur
Eg bað um of mikið
óskaði mér einfalds lífs
þóttist sjá inn í sólarlagið
gegnum tré
Umsagnir um bakur
Máfurinn er enn yfir höfði mér
Hversvegna svona hrygg
ein
á gráum sunnudegi
Börnin leika sér úti
í grænni lautu þar geymi ég
hringinn
sem mér var gefinn og hvar er
hann nú
hvar er hann nú . . .
Að lokum hverfur máfurinn úr
bókinni og spurningar fylgja honum, en
tréð ríkir eitt með þeim fuglum sem þar
eiga bú. Þannig má etv. segja að bókin
endi á jafnvægi og sátt er skáldkonan
ávarpar tréð að lokum sem skilningstré:
Eg stend hér
þú ert þar
fyrir utan gluggann minn
árið um kring
Tréð fyrir utan gluggann minn er hag-
lega byggt ljóðakver. Nokkuð skortir á
að skáldinu takist að gæða allar
hversdagslýsingar skáldlegu lífi, en þó
bregður togstreita máfs og trés víða
sérkennilegum bjarma yfir ljóðlínur sem
við fyrstu sýn virðast óskáldlegar.
Vésteinn Olason
583