Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Qupperneq 57

ÖKKLAR MEDÚSU
„Hún sagði mér að hypja mig. Svo ég fór. Ég fór í íbúðina hennar -
vinkonu minnar. Hún kom og sótti mig - konan mín. Hún sagði að ég
yrði að velja, en hún heldur að ég velji sig. Ég sagði að sem stendur væri
best að láta hlutina þróast. Ég spurði hana hvernig ég gæti vitað hvað
ég vildi, í þessu leiðsluástandi, hvernig ég gæti vitað að það entist,
hvernig ég gæti vitað að hún héldi áfram að elska mig.“
Hann hnyklaði brýnnar óþolinmóður og sveiflaði skærunum
hættulega nærri gagnaugum hennar.
„Það eina sem hún hugsar um er mannorðið. Hún segist elska mig
en það eina sem hún hugsar um er hvað nágrannarnir segja. Ég er samt
ánægður með húsið mitt. Hún hugsar vel um það, það verð ég að segja.
Það er enginn stæll á því en það er smekklegt.“
Næstu mánuði, kannski var það heilt ár, hélt sagan áfram að þróast, í
hlykkjum og rykkjum, ekki í neinu viðunandi frásagnarformi, svo
mikið er víst. Súsönnu skildist það smám saman að hann var afleitur
sögumaður. Engin söguhetjanna tók á sig neina heilsteypta mynd.
Hún gerði sér enga hugmynd um í hverju fegurð vinkonunnar væri
fólgin eða hvernig hún verði tímanum þegar hún væri ekki að tjá Lúsí-
an fullkomna væntumþykju sína. Hún vissi ekki hvort eiginkonan
væri skass eða undirgefin, taugaspennt eða þolinmóð eða jafnvel kald-
hæðin og afskiptalaus. Allar þessar draugapersónur voru upphugsað-
ar af Súsönnu sjálfri. Þegar um það bil sex mánuðir voru liðnir af
sögutímanum sagði Lúsían að dóttir sín væri mjög leið yfir þessu öllu,
hvernig hann neyddist til að koma og fara, byggi stundum heima, væri
stundum útskúfað.
„Áttu dóttur?“
„Fimmtán ára gamla. Nei, sautján, ég get aldrei munað hvað fólk er
gamalt!“
Hún horfði á hann í speglinum þar sem hann snerti sitt eigið glans-
andi hár og brosti kvíðinn við sjálfum sér.
„Við vorum mjög ung þegar við giftum okkur,“ sagði hann. „Mjög
ung, of ung til að vita hvað var hvað.“
„Það er erfitt fyrir ungar stúlkur, að búa við heimilisófrið.“
„Það er satt. Það er erfitt fyrir alla. Hún segir að ef ég selji húsið hafi
hún engan stað til að vera á meðan hún er í prófum. Ég verð að selja
húsið ef ég á að geta borgað íbúðina á móti vinkonu minni. Ég get ekki
borgað af hvoru tveggja. Konan mín vill ekki flytja. Það er skiljanlegt,
47
TMM 1999:1
ww w. m m. ís