Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.2004, Blaðsíða 158

Einstöku heimildarmaður er með útbúnað sem flokkast getur undir
reyksuðu, eða er þarna á mörkunum, í gömlum ísskápum eða kössum þar
sem menn eru með reykgjafa í skúffu inni í rýminu. Oftast er það fiskur
sem menn reykja á þennan hátt.Veiðimaður einn átti reyksuðukassa á stærð
við skókassa sem hann notaði til að reykja í bringur af svartfugli úr sjálfs-
afla sínum. Í hann komast nokkrar bringur í einu, 5-6 svartfuglsbringur
sem eru duglega kryddaðar með salti, pipar og timjan. Það er sett reyksag
í kassann, honum síðan lokað og settur á eldavélarhellu og þá brennur
sagið og kassinn fyllist af reyk. Kassinn er á hellunni svona 15 mínútur til
að ná góðum dampi, svo er hann tekinn af og látinn standa í 5 mínútur,
settur aftur á helluna og náð upp góðum hita og svo er þetta jafnvel endur-
tekið. Bringurnar má svo borða kaldar næstu daga, t.d. sem forrétt með
piparrótarsósu.7
Einn heimildarmanna, sem annars reykir kindakjöt, bjúgu og silung
upp á gamla mátann í fyrrverandi súrheysturni með kaldreykingarbúnaði,
„heitreykir“ einnig svínakjöt í gámi með opnu eldstæði á gólfinu þar
sem brennt er búðarkeyptu beykisagi. Á gámnum eru mörg loftræstinga-
göt sem notuð eru til að þurrka kjötið á milli reykhviðanna.8
Kaldreykingabúnaður er stundum í reykhúsum en einnig er hengt upp
í tunnur, kistur eða kassa sem reykur er leiddur inn í. Algengt er að rör
séu reykleiðslur. Sumir sem eru með reykhús eiga líka tunnu eða kassa
HANGIKJÖT Í RÓT UPP RÍS 157
5. mynd. Kaldreykingabúnaður í
Skagafirði. Reykstokkur er grafinn
í brekkuna upp í hús af gömlum
Bedfordvörubíl.