Skírnir - 01.01.1966, Page 262

258
Sigurður Sigtryggsson rektor
Skírnir
kafla um náttúru landsins og sögu og menningu þjóðarinnar.
Sigurðar lét sér annt um að gera Island, menningu þess og
bókmenntir, kunnugt þegar hann gat því við komið. Ásamt
Thoru Konstantin Hansen samdi hann endursagnir á Njálu
og Grettlu, sem komu út 1911 og 1912, og hafa þær bækur
gert sitt til að vekja áhuga alþýðumanna hér í landi á Islend-
ingasögum. Eins og áður var um getið var saga ein af náms-
greinum hans við háskólann. Hann hafði sérstaklega stundað
menningarsögu, og þá einkum snúið sér að menningu íslands.
Eftir að við höfðum kynnzt, varð hann þess var að ég hafði
líka áhuga á þessu sviði, og árið 1928 fór hann þess á leit við
mig að við semdum í sameiningu bók um þetta, aðallega byggða
á myndasafni, sem hann hafði dregið saman. Varð úr þessu
bók okkar „Myndir úr menningarsögu lslands“ (1929), sem
árið eftir kom líka út á dönsku („Gammel islansk Kultur i
Billeder“) og þýzku („Alt-Island im Bilde“). Enskar skýringar
voru látnar fylgja íslenzku útgáfunni í sérstöku hefti. Bókin
hefur mælzt vel fyrir. Sigurðar hafði ætlað sér að halda áfram
rannsóknum sínum á þessu sviði. Þá ber að nefna hina fróð-
legu ritgerð hans „Á Islendingaslóðum í Kaupmannahöfn“ í
Fróni 1944.
Sigurður var að eðlisfari listfengur maður og smekkvís. Um
eitt skeið var hann mikið að kynna sér íslenzkar listir á mið-
öldum, og er áðurnefnd bók okkar meðfram sprottin af því.
Hann hafði sérstaklega kynnt sér myndir í gömlum íslenzkum
handritum, og hafði jafnvel i hyggju að semja bók um það, en
hætti við það er próf. Halldór Hermannsson gaf út rit sitt
„Icelandic Illuminated Manuscripts“ í hinu mikla safni Dr.
Munksgaards. En hann hlakkaði til þess tíma, að hann gæti,
að loknu skólastarfinu, farið til Islands í elli sinni og dvalið
langvistum á Þjóðminjasafninu í Beykjavik, til þess að kynnast
betur fjársjóðum þess, og hefði það áreiðanlega leitt til góðra
og skemmtilegra rita um ýms atriði í menningar- og listasögu
okkar.
Sigurðar var félagslyndur maður og gleðimaður í sinn hóp.
Þegar hann var fluttur alfarinn frá Sönderborg til Hafnar
kom hann oft á fundi landa, og þó sjaldnar en hann vildi,