Skagfirðingabók - 01.01.1985, Side 37

ARNI I VIK
ilinu mikil stoð. Hún var í Vík allmarga vetur allt frá haustinu
1934 þegar Steinunn fór suður til náms í Flensborgarskóla.
Það andrúmsloft, sem á heimilinu ríkti, hlaut að vekja áhuga
barnanna á skólanámi. Þau Arni og Ingibjörg, og síðar Árni
einn, lögðu kapp á að koma börnum sínum til frekara náms.
Víkurfólkið átti hauk í horni þar sem var Sigríður systir Árna,
sem fyrr er getið. Hjá henni og manni hennar, Pétri Snæland,
dvöldu sjö Víkursystkinanna langtímum saman og stunduðu
nám við Flensborgarskólann. Með Pétri og Árna varð ævilöng
vinátta, og skrifuðust þeir á meðan Pétri entist heilsa og aldur.
Steinunn Hafstað lýsir í ritgerð sinni gestagangi í Vík, sem
var mjög mikill frá því að hún fyrst man eftir sér:
Þá var hraðinn ekki eins mikill og fólk fór ekki jafn langar
dagleiðir og gaf sér tíma til að koma heim á bæi og fá sér
hressingu eða gista. Á haustin var það alltaf ákveðinn
hópur manna, sem gisti. Það voru fjárrekstrarmenn,
komnir lengst framan úr dölum á leið út á Krók með fé
sitt til slátrunar. Þá þurfti að hýsa bæði fé og menn.
Stundum voru þeir svo margir, að við, heimilisfólkið,
vissum ekki hvar við gætum holað okkur niður yfir
nóttina. En þessa menn var ekki erfitt að hýsa. Þeir fengu
sama mat og heimafólkið og sváfu oft margir í sama
herbergi. Erfiðara fannst mér, er faðir minn eitt sinn sagði
mér á laugardagskvöldi klukkan að ganga 12, að hann
hefði boðið fólki næsta morgun að borða hjá okkur kl. 9.
„Hvað mörgum?" spurði ég. Það var vinur hans, skóla-
stjóri utan úr Fljótum með 28 skólabörn. I þetta skipti
fannst mér nú nóg um gestrisni föður míns, en vissi af
reynslu, að ekkert tjáði þar um að fást. Ég hafði búið mig
undir helgina eins og aðrar helgar með því að baka brauð
og kökur, því alltaf mátti búast við gestum á sunnu-
dögum. Þetta fór samt allt vel nema móttökuathöfnin. Eg
var komin á fætur klukkan 7 um morguninn, búin að
kveikja upp eldinn og fór fram til að opna bæinn. En hvað
35