Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 172
SKAGFIRÐINGABÓK
Láki mælti: „Mikið þarftu kjaftur,
mér er enginn friðartími vær.
Þennan bita sé ég aldrei aftur
og aldrei lundabaggann þann í gær.“
Af hestamennsku og ferðalögum Þorláks fór nokkrum
sögum og lagði Þorlákur sjálfur þar margt til mála. Hann átti
jafnan einn hest. Sá hestur varð að vera brúnn að lit, og átti
hann því brúna hesta hvern fram af öðrum. Jóhann á Mælifellsá
seldi honum reiðhestana, og var Láki stundum að klaga Jóhann
fyrir föður mínum út af þessum viðskiptum.
Svo var mál með vexti, að Láka var annað betur gefið en
umburðarlyndi við skepnur, og má vera, að aðbúnaður hans
sjálfs í æsku hafi ráðið þar nokkru um. Sagt var, að hann hefði
verið bundinn við rúmstokk barnið, þegar fólk fór á engi, og
verið orðinn næstum ær í hvert sinn sem heim var komið. En
hvað um það, þá gerði hann þá kröfu til Jóhanns, að hann seldi
sér gæfa hesta. Jóhann valdi handa honum gæf og góð
reiðhross, en Láki kvartaði um svik í hrossapranginu þegar
hesturinn gerðist styggur. Eg þekkti aðeins einn Láka-Brún, en
svo voru þessir hestar hans kallaðir. Þegar hann kom með hann
í Jaðar var hann orðinn styggur, þótt faðir minn vissi vel, að
gæfur hafði hann verið hjá Jóhanni. Um Láka-Brún, ástand
hans og reiðlag Láka orti faðir minn eitt sinn, en þá var
hesturinn haltur:
Láki skjótur skemmir tún,
skerðir rót á grundum.
Þriggja fóta þeytir Brún
og það á grjóti stundum.
Eins og fyrr segir giftust foreldrar mínir árið 1925. Ég kom í
heiminn ári síðar, og sótti Björn á Sveinsstöðum yfirsetukon-
una. Ekki var nú allur búnaður úr ryðfríu stáli á þeim tíma, og
er mér sagt, að ég hafi fæðzt á rauðu folaldsskinni í Gilhagabað-
170