Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 162

SKAGFIRÐINGABÓK
Ekki er vert að skilja svo við framsveitir, að ekki sé getið að
nokkru vetrarvistar Þorsteins á Bústöðum í Austurdal. Fjár-
gæzlu hafði hann annazt nokkuð lengi í Gilhaga, en um hana
orti hann:
Ef ég hundrað ætti pund af ósabáli
skyldi ég ekki lengur labba
lúinn kringum féð hans pabba.
Kaupakona var á Bústöðum, sem gekk með tvíbura og varð
nokkuð fyrirferðarmikil af þeim sökum, eins og vill henda. Þá
átti hún bágt með að sitja á hestbaki, og varð að ráði með henni
og barnsföður hennar, að hann sendi hana norður í Oxnadal,
meðan hún var hestfær, þar sem betur átti að fara um hana á
meðan þessi ósköp gengu yfir. Um þetta kvað Þorsteinn:
Hún var orðin honum leið,
hætt að þola nokkra reið.
Skást þá sýndist hyggnum hal
henni að sleppa í Yxnadal.
En að slepptu gríninu blöndnu stríðni, sem aldrei var lengi
fjarvistum við Þorstein Magnússon, þessari meinhægu gaman-
semi, sem miðaðist við að stytta honum sjálfum og öðrum
stundir með sársaukalausum hætti, má segja, að á Bústöðum
hafi hann ort fyrsta kvæðið, sem einkenndist af treganum, sem
alltaf var mjög ofarlega í huga hans, þegar heimabyggðin var
annars vegar og það fólk, sem verið hafði á dögum á uppvaxtar-
og fyrstu manndómsárum hans. Kvæðið nefnir hann Gilhagi,
en það er ort á Bústöðum um jólaleytið árið 1913:
Skinlaust á fjöllum og skuggar í dölum,
skaflar í lautum og svellþakin grund.
Dimmt er í gljúfrum og dimmt er í sölum,
dimm ertu líka mín ævinnar stund.
160