Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 174
SKAGFIRÐINGABÓK
þaðan. Sigríður fór á undan, en Þorsteinn mun hafa verið talinn
á að fara ekki til Vesturheims, og var sagt, að þar hefðu systur
hans átt hlut að máli. En um Sigríði orti hann:
Eina kýs ég auðargná
ei sem lýsa hirði.
Hana vísa víst ég á
vestur á Isafirði.
Þorbergur sonur þeirra er fæddur á Isafirði. Hann bjó lengi í
Skagafirði, en er nú búsettur á Sauðárkróki og á marga afkom-
endur.
Foreldrar mínir bjuggu í þrjú ár á Grófargili. Þau komu
þangað vorið 1934, en þá var þar mikill draugagangur, og var
sagt, án þess að ég viti á því sönnur, að faðir minn hefði fengið
jörðina með það fyrir augum að hræða burtu drauginn. Þor-
steinn var skytta og segir sagan að Sigurður Sigurðsson, sýslu-
maður, og hann hafi gert með sér samkomulag um, að hann
mætti skjóta á drauginn, en miða neðarlega. Svo mikið er víst,
að ekki varð draugsins vart eftir að við komum þangað, hvort
sem orðrómur um skotleyfið hefur ráðið eða annað. En um
málið orti faðir minn:
Draugur yfir og allt um kring
auðnuslyppur brokkar.
Samanþjöppuð svívirðing
í Seyluhreppi okkar.
En þetta orðtæki: „I Seyluhreppi okkar“ mun hafa verið haft
eftir Hirti Benediktssyni á Marbæli, bróður Sigríðar, en margt
gott höfðu menn eftir Hirti, eins og það, að í orðræðum sagði
hann stundum: „Eg segi nú fyrir mig og sóknarnefndina."
I Jaðri leið foreldrum mínum vel, en þar voru þau í þrjú ár í
kringum 1930. Þar var oft gestkvæmt, eins og jafnan, þar sem
þau voru. Föður mínum mun samt hafa þótt nokkur ágangur af
fénaði á land Jaðars, og einnig féll honum ekki allskostar
172