Skagfirðingabók - 01.01.1985, Síða 55

ÁRNI í VIK
með krakkana út að glugga til að geta sem best skoðað
andlitsdrættina í birtunni, hvor mætti sín meir í hverjum
og einum, Hafsteinsstaða- eða Geirmundarstaðasvipur-
inn.
Arni hafði á yngri árum ekki oft haft ástæður til að fara
austur fyrir fjöll til Eyjafjarðar, eða norður í Eyjafjörð,
eins og þeir segja fyrir vestan. Þeim mun oftar lágu leiðir
hans suður þangað sem börn hans öll höfðu sótt fram-
haldsmenntun sína og tóku svo að setjast að eitt af öðru.
En nú hafði sem sagt ein dóttirin gifst norður og þá
gafst honum tilefni að koma hingað og gerði það oft.
Hann var líka mikill aufúsugestur hér, bæði þeim eldri og
yngri á bænum. Þeir urðu miklir mátar afarnir, þ. e. faðir
minn og hann, og sátu oft tímunum saman á skrafi og
miðluðu hvor öðrum af miklum og margþættum reynslu-
forða sínum. Lengi var í minnum höfð ein heimsókn hans
hingað sem var á miðjum snjóþungum vetri. Samgöngurn-
ar voru ekki alltaf í sem bestu lagi á þeim árunum. I þetta
skipti kom hann með póstbátnum til Akureyrar, síðan
með mjólkurbíl til Dalvíkur og varð að biðjast gistingar á
Hofi í Hörgárdal á þeirri leið. Síðasta áfangann fór hann
svo ríðandi heim í Tjörn og hesturinn kafaði snjóinn í
kvið. Þá var hann þó kominn yfir sjötugt og farinn að bila
til heilsunnar.
Annað skipti var hann hjá okkur að vorlagi, um
sauðburð. Eitt kvöld vantaði eina ána og fannst ekki þrátt
fyrir leit. Eg þurfti burtu snemma næsta morgun og gat
ekki sinnt týndu ánni. Um kvöldið þegar ég kom heim
frétti ég að Arni hefði farið til leitar og fundið ána dauða í
dýi. En Árni hafði gert meira, hann var reyndar búinn að
ræsa fram dýið með rekuspaða. Síðan hefur þar aldrei fest
sig skepna.
Og enn man ég hann hér að sumarlagi og þá tók hann
sér í hönd orf og ljá og lagði til atlögu við óslegna
53