Skagfirðingabók - 01.01.1985, Qupperneq 150

VISUR SKAGFIRÐINGS
eftir INDRIÐA G. ÞORSTEINSSON
Þorsteinn Magnússon frá Gilhaga var þekktur að því meðal
sveitunga sinna að kunna að koma saman vísu. Minna orð fór af
því, að hann orti kvæði, bæði út af ýmsum tækifærum og einnig
af þeirri nauðsyn skálda að binda í orð ýmislegt, sem á hugann
sækir. Ljóðagerð Þorsteins fór aldrei mikinn manna á meðal,
nema hjá þeim sem þekktu hann vel og heyrðu ljóðin. Þessi
ljóðagerð hans stóð með mestum ágætum á yngri árum og fram
yfir fimmtugt, en upp úr því leysti hann úr hagmælsku sinni
með þeim hætti að láta vísur detta við ein og önnur tækifæri. Þó
var ljóðið honum ætíð handhægt vildi hann kveðja vini sína og
frændur allt fram til þess síðasta. I þessu efni fór honum eins og
öðrum sveitungum hans mörgum, sem gátu bjargað sér, eins og
kalla má það, á bölmóðs eða gleðistundum. Aldrei gerði Þor-
steinn Magnússon minnstu kröfu til þess að vera álitinn skáld,
og um vísur sínar og kvæði hirti hann svo lítið, að helzt er að
finna vísur eftir hann í sýnisbókum eða vísnasöfnum. Helztu
kvæði sín hreinritaði hann þó skömmu áður en hann andaðist í
Reykjavík 13. febrúar 1961, og notaði til þess morgunstundir
frá klukkan fimm til sjö, að hann hélt til vinnu sinnar, þá
kominn yfir sjötugt. Drakk hann þá svart kaffi til að hressa sig,
annars var hann alla tíð mjög neyzlugrannur og munað veitti
hann sér engan nema neftóbak. Þessi kvæði hefði hann ekki
hreinritað nema fyrir þrábeiðni, og hefðu þau þá eflaust glatazt
vel flest.
148