Skagfirðingabók - 01.01.1985, Side 118

SKAGFIRÐINGABÓK
kaupstaðarlífinu, nema hann þyrfti að bedrífa eitthvað, svo sem
að skjótast í búð. Hann verzlaði töluvert við Harald Júlíusson,
lét skrifa hjá sér og var skilvís. Framan við diskinn í Haraldar-
búð kjaftaði Gísli við menn háum rómi, tók í nefið úr pontu
sinni, stútaði sig beint í slóna og hnykkti hausnum aftur á við
þegar hann jós í sig snússinum. Eg sá hann aldrei spariklæddan
og aldrei með annað höfuðfat en skyggnishúfupottlok, síx-
pensara.
Gísli var allajafna stórstígur og fótaburðurinn laus við tipl-
andi takt sumra, sem kemur af spígspori um sléttar kaupstað-
argötur. Málrómurinn skjálfandi og lá fremur hátt, ekki ólíkur
því að geit væri að brækta, samt áherzlumikill. Og ef hann
reiddist eða stórhneykslaðist, þá hrutu blótsyrðin út úr honum
í gusum sem lyftu sér hærra og hærra að raddstyrk, til dæmis:
„Helvítis-andskotans-bölvuð gæsarkrákan . . .“ Gæsarkráka
var mikið skammarorð í munni Gísla lága. Ætti hann hins vegar
tal við menn í friði og spekt og fullyrti eitthvað sem hann vildi
hnykkja á svo dygði, þá mælti hann gjarnan að þetta vissi hann
„með sann“.
Gísli kom stundum til þeirra sem gengu að verkamannavinnu
á Eyrinni og kastaði fram vísu sem hann hafði smíðað í kyrr-
þey, yfirleitt í rímnastíl; var þá að reka hornin í hitt eða þetta.
Fæstum heppnaðist að nema vísur Gísla í heild á stundinni, því
hann snerist allt í einu á hæli, tók strikið burt öskuvondur, með
síðustu hendinguna uppi í sér og spýtti henni svo út í veðrið;
kerrti höfuðið skáhallt aftur á við, sló því til, klóraði sér ákaft í
síðskegginu með annarri lúkunni, brækti og spýtti út úr sér
hendingunni. Það var ávani Gísla, þegar hann skipti orðum við
fólk, að vera með aðra lúkuna uppi í skeggi, tifa henni við
kjálkabarðið. Þannig stóð hann líka oft fyrir kofadyrunum og
gáði til veðurs og mannaferða. Grjóthlaðinn kjallari var undir
kofanum, og lá timburtröppugarmur upp að útidyrum. Fyrir
því bar dyrapallinn nokkuð hátt, og þaðan hafði Gísli góða sýn
yfir Eyrina og höfnina sem var að stækka hægt og sígandi.
116