Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 88
SKAGFIRÐINGABÓK
enn síður að reikna. Eigi kvörtuðu bændur þá opinberlega, þótt
þeim virtist sveitargjald sitt ósanngjarnt, því þeir vissu, að það
sem sveitarstjórnin hafði eitt sinn skrifað, það hafði hún skrifað
og hlaut því að standa. Þá voru þinggjöld bænda ekki sem rétt-
látust, þá er miðað var við efnahag þeirra, því skattalögin gömlu
lögðu jafnt gjald á alla bændur, þá sem þau náðu1 til. En sá
bóndi var skyldur að gjalda skattinn (20 álnir) er tíundaði eitt
lausafjárhundrað fram yfir manntal sitt. Hin sama skattupphæð
var á þeim bændum, sem tíunduðu 10—20 hundruð fram yfir
manntal sitt. I einu orði sagt, skattur þessi var hinn sami á
snauðasta skattbónda sem hinum efnaðasta. Hreppstjórar voru
þá lausir undan þinggjaldi, einnig prestar að mestu leyti. Þá
þótti mönnum gott að eiga fasteignir, því við þeim eignum
snertu skattalögin ekki, enda sýndi það sig þá meðal hinna bezt
efnuðu manna á því, hvaða eftirsókn þeir lögðu á jarðakaup.
Það má telja eftirtektarvert, hvað hreppstjórar voru rólegir
við embætti sitt, og það eins þótt þá skorti flesta þá hæfileg-
leika, sem embættisstaða þeirra krafði, því þrátt fyrir þá vöntun
voru þó nokkrir af þeim samfleytt í 20 ár. Sýnist það allri furðu
gegna, þá litið er til þess hvað hreppstjórastaðan var þó inn-
tektalítil. Því mun á stundum hafa verið brugðið fyrir, að sagt
væri, að hreppstjórum þálegs tíma þætti heiður að stöðunni.
Munu menn hafa dregið það af tvennu, öðru því, að þeir menn
komust í nánara kynni við sýslumenn sína en aðrir bændur, og
þá hin ályktunin dregin af þolgæðum þeirra við stöðuna.
Glímur
Auk skemmtana þeirra, er áður er getið, er margt fólk naut af
sögulestri og rímnakveðskap á vetrarkvöldum, má telja, að
ungir menn og drengir tömdu sér glímur þegar tækifæri gáfust.
A messudögum mátti oft sjá drengi hópa sig saman og taka til
1 I hdr. náði.
86