Skagfirðingabók - 01.01.1985, Page 199
FRÁ BJARNA PÉTURSSYNI
síðast sigrum þeirra þar. Ég man tvær stökur úr þessu kvæði,
man þær bezt fyrir það, að ég sá móður minni hrjóta tár af
augum, þegar ég las þær fyrir hana, og þessi orð féllu henni af
vörum: „Blessaður bróðir minn.“ Stökurnar eru svona:
I landinu unga eru langir dagar,
sorgir, veikindi og svangir magar.
Pað bila herðar að höggva skóginn
og hendur kreppast að halda um plóginn.1
Landnemarnir skrifuðu ættingjum sínum og vinum yfirleitt
ekki um örðugleikana, heldur um það eitt, sem nýstárlegt var
og betra en hér heima, og litirnir, sem þeir máluðu með, urðu
bjartari en veruleikinn. Ég man t. d. úr einu bréfi, sem komið
var með og lesið heima, að sagt var frá því, að vatnsgrautarnir
þar — sennilega hafragrautar — yrðu að mjólkurgraut í suðunni.
Pað fannst mér ótrúlegt, en „sultur gerir sætan mat.“ Stjórnum
ríkjanna var umhugað um að fá sem flesta innflytjendur og
gerðu mikið til þess. Þær hafa séð, að þetta land var mögu-
leikanna og framtíðarinnar, ef næg orka fengist til að vinna.
Fólkinu var lofað gulli og grænum skógum og skógarnir voru
nógir, en gullið lét marga bíða eftir sér, þótt það væri líka til og
kæmi að lokum, þegar nógu lengi og djúpt var búið að grafa
eftir því. Hinar vinnandi stéttir streymdu úr öllum áttum og
löndum til þessa töfralands, og þegar þangað var komið, varð
ekki aftur horfið. Það þýddi ekki að senda kveinstafi heim til
ættingja og vina, hefði sennilega ekki heldur verið vel séð af
stjórninni vestra. Því var bezt að láta vel af líðan sinni eða þegja;
Bjarni kaus þögnina. Hér var aðeins um tvennt að velja, að duga
eða drepast. Og flestir kjósa firðar líf, og klóra þeir í bakkann í
lengstu lög.
1 í handritinu er einungis þessi eina vísa. Kvæðið finnst hvorki í Lögbergi
né Heimskringlu 1930.
197