Skagfirðingabók - 01.01.1985, Side 89
LIFNAÐARHÆTTIR SKAGFIRÐINGA
glímuíþróttarinnar. Öllu meira mun hafa [verið] gjört að glím-
um til sveitarinnar heldur en til dalanna. Margir af þeim mönn-
um, er héldu glímuæfingum fram, urðu góðir glímumenn.
Sumir af þeim fóru á vetrum suður til sjóróðra, gafst þá gott
færi á að æfa þar glímurnar. Glímuíþróttin mátti teljast fögur
list og hentug áreynsla til að styrkja líkamann.
Brúdkaupsveizlur
Þá voru brúðkaupsveizlur taldar með skemmtifundum, þeim
sem þeirra nutu. Vil eg leitast við að lýsa þeim, eins og þær tíðk-
uðust á æskudögum mínum. Vanalegir réttir við slík tækifæri
voru fyrst Caffi, sem frumréttur, stundum með brauði (lumm-
um). Húsnæði fór mjög eftir því, hvar veizlurnar voru haldnar.
Þar sem skemmur eða skálar voru til, voru þau hús brúkuð, og
þar sem stofur voru til, var sjálfsagt að brúka þær, en á þeim var
víðast eigi völ. Þar sem engi þessi hús voru fyrir hendi, voru
lakari kofar notaðir. Veizluhúsin — sem oft voru tvö þá margt
boðsfólk var — voru tjölduð í kring með áklæðum. Síðan voru
borð og bekkir settir eftir húsinu endilöngu. Mikill tími gekk
einatt að raða fólkinu niður í hæfileg sæti, því sætin urðu að
samsvara mannvirðingu hvers eins. Kom það starf jafnan á
frammistöðumennina, sem sjálfsagt voru valdir af hinum færari.
Urðu hreppstjórar oft fyrir þeim heiðri, því öllum var ljóst, að
þeir voru talsvert framaðir, en það var tignarstig frá hinu al-
menna að vera álitinn hæfur til að vera frammistöðumaður við
slík hátíðleg tækifæri. Eigi var föst regla að dúka1 matborðin,
nema ef vera kann í fínustu brúðkaupssamkvæmum. Þá hver
boðsmaður var kominn niður í sæti sitt, tóku frammistöðu-
menn að bera munnforðann fram á matborðin. I mörgum veizl-
um voru viðhafðir þeir réttir, er nú skal greina: Fyrir hvern
boðsmann voru lagðar þrjár þunnar pottbrauðssneiðar, 3 — 5
1 í hdr. dukka.
87