Skagfirðingabók - 01.01.1985, Qupperneq 161

VÍSUR SKAGFIRÐINGS
Þegar Þorsteinn Magnússon bjó í Jaðri, um það bil sem
Steingrímur Guðmundsson var að flytjast til Akureyrar, sendi
hann föður mínum stórfallegan rauðan hest, með ósk um að
hann gerði eitthvað fyrir hann. Faðir minn þótti laginn við
hesta, þótt ekki legði hann fyrir sig tamningar að ráði. Og hann
átti ágæta hesta, en seldi þá yfirleitt nema tvo, sem hann skildi
aldrei við sig, brúnan og rauðblesóttan. Steingríms-Rauður, var
svo myndarlegur, að manni fannst að hann hlyti að verða
gæðingur, væri rétt á haldið. I Jaðri þurfti að smala Eylendið á
vorin, þegar átti að marka lömbin og rýja féð. Skömmu eftir að
Steingríms-Rauður kom í Jaðar þurfti að smala. Þann dag var
rigningarsúld, en þá þykir hestum oft gott að hlaupa, og
hugsaði nú faðir minn gott til þess að freista að ná einhverjum
tilþrifum úr þeim rauða. Við strákarnir, Arnaldur og ég, vorum
með í ferðinni, og vel ríðandi, og á ferli á Eylendinu þennan dag
voru Glaumbæjarmenn og Hátúnsmenn. Þegar við ætluðum af
stað frá Jaðri vantaði taum á beizlið uppi í Steingríms-Rauð.
Faðir minn leitaði lengi, en fann ekkert nema svert manillatóg,
sem ekki var hægt að draga í gegnum hringjurnar, nema kljúfa
það og hnýta því þannig við. Hægt var farið af stað niður að
Glaumbæjarkvíslinni og riðið yfir hana. Rigningarsallinn settist
á okkur svo flokkurinn virtist æði hnípinn á þessari hægu ferð,
allir nema Steingríms-Rauður, sem bar sig tiginlega, en fór þó
stillt að öllu. Yfir á bakkanum byrjuðum við strákarnir að þenja
hestana eins og gapar og taka úr þeim hrollinn úr ánni, og fyrr
en varði er faðir minn orðinn langt á eftir. Seinast biðum við
eftir honum og spurðum, hvort sá rauði hefði ekki fjóra fætur.
Rauður var hinn stillilegasti og fagur á að sjá. Faðir minn lyfti
Manillatóginu vonleysislega og sagði:
Lengi hefur ævin verið aum,
alla jafna skal þó vera glaður.
Það er hart að halda um svona taum
og hugsa sér að ríða eins og maður.
159