Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 191

FRÁ BJARNA PÉTURSSYNI
honum til eyrna ferðalag frænda míns um vorið og fannst hann
ekki geta dáið fyrr en hann hefði kennt þessum unga manni
sund.
Þennan sama dag fóru sendimenn frá Reykjum um sveitina
að leitast fyrir um þátttöku ungra manna í sundnáminu, og þeir
létu sannarlega ekki á sér standa. Næsta morgun var kominn
álitlegur hópur ungra manna, og var þegar hafizt handa um
sundlaugarbygginguna. Voru stíflugarðar hlaðnir suður í gilinu,
en þar er bæði heitt og kalt vatn fáanlegt svo að fá mátti laugina
hæfilega heita.
Mörgum áratugum áður hafði verið kennt sund í Reykja-
tjörn, eftir því sem sagnir herma. Gerði það Jón Kjærnested,
sonur Þorláks trjáræktarmanns á Skriðu í Hörgárdal, en sú
íþrótt var týnd og gleymd Tungusveitarmönnum, þegar Gestur
blindi kom til sögunnar.1
Oldungurinn sagði nú fyrir um undirbúning laugarinnar og
sýndi síðan sundtökin í rólu eða á garðinum og lét nemendur
sína æfa þau þar fyrst, þreifaði og þuklaði um þá á meðan, fór
síðan sjálfur út í laugina og lagðist til sunds og þeir á eftir.
Móðir mín og Bjarni bróðir hennar leiddu gamla manninn á
milli sín að og frá lauginni tímann, sem hann dvaldist á
Reykjum. Voru það þrjár vikur, en ekki man ég glöggt, hvort
það var ein vika fyrir göngur og tvær eftir eða öfugt, en annað
hvort var það.
Tíðarfar var með ágætum þetta haust og sumarið hafði líka
verið gott, svo að ungu mennirnir áttu hægt með að komast að
1 Jón Kjærnested kenndi á Reykjum vorið 1822 og voru nemendur 24.
Rúmum tveim áratugum síðar, eða vorið 1844, kom Jón Bjarnason,
ættaður frá Fellsseli í Köldukinn, vestur að Reykjum og kenndi sund
nær 20 nemendum. Hann kom aftur vorið eftir og hóf kennslu, en
veiktist brátt og sneri heim, „en setti þann af sveinunum, er bezt var
syndur, yfir þá og bað hann kenna þeim. Voru þeir svo nokkurn tíma
við laugina og æfðu sig í íþrótt sinni, sem þeir máttu mest.“ (Sbr. Sögu
frá Skagfirðingum IV, bls. 51).
189