Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 66

SKAGFIRÐINGABÓK
Eigi höfðu menn borð í baðstofum sínum nema á viðhafnar-
mestu heimilum, og voru þau borð vanalega heldur lítil. Þá var
ei siður að láta gesti sitja við borð, þá þeir voru settir að snæð-
ingi, heldur þá mest viðhöfn var brúkuð við betri gesti, var lögð
fjöl á kné þeirra og maturinn settur á hana.
Peningshús
Peningshúsin líktust bæjarhúsunum að því leyti, að þau voru
flest lág og lítilfjörleg. Garðar voru í flestum fjárhúsum, samt
brúkuðu sumir einhölukofa með jötu undir hlið. Og fjárhús
þekkti eg á dalajörðum, sem bæði voru garða- og jötulaus. Eig-
inlega var það tvennt lakast við flest fjárhús, að þau voru lág og
því loftlítil, og þá hitt hvað þau voru króamjó, þar að auki
grafin svo í jörðu, að stórgripir höfðu gott færi á að komast upp
á þau, og leiddi oft af því innbrot á húsunum. Viður í penings-
húsum hafði verið fenginn á Skaga; reyndist hann þolinn og
endingargóður. Heyhlöður áttu fáir bændur á þessum tíma.
Klœbnabur
Klæðnaður fólks á þessum tíma var á þá leið, sem nú skal
greina. Skyrtum úr hvítu vaðmáli klæddust þá bæði karlar og
konur (þá voru öll vaðmál unnin tvinnuð, sjálfsagt uppistaðan).
Nærbuxur karlmanna voru prjónaðar, vanalega hvítar. Bæði
voru karlar og konur hversdagslega á peisum, karlmenn ýmist á
hvítum, bláum eða blátvinnuðum nærpeisum, en konur á bláum
utanhafnarpeisum. Hversdaglega sáust karlmenn oft á hvítum
utanhafnarbrókum, einkum á vetrum, og þá í svörtum stutt-
hempum yzt fata að ofanverðu. Um hálsinn brúkuðu karlmenn
daglega léreftsklúta. Daglegur vetrarhöfuðbúningur þeirra voru
lambhúshettur mósvartar. Vanalega munu stúlkur hafa verið í
einu pilsi. Svuntur þeirra voru ýmist úr dúk eða vaðmáli; héldu
sumar upp á að hafa þær hvítar eður hvítleitar. Geta má þess, að
nærbuxur gamalla manna náðu skammt ofan fyrir kné, og ísetan
64