Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 77

UFNAÐARHÆTTIR SKAGFIRÐINGA
hornfleygur með hesthófsnagla í öðrum enda rekinn með milli
ljábandsins og þjófsins. Oft bar við, að ljárinn vildi losna í
orfinu, var stundum seinlegt að binda ljáinn' aftur í, einkum þá
þurrkar gengu, því í hvert sinn sem í losnaði, varð að bleyta ljá-
bandið. Hrífur vóru á líkan hátt og nú tíðkast. Þess vil eg geta,
að þá hey var bundið, hvort heldur var þurrt eða blautt hey,
bundu hvern bagga tveir fullkomnir karlmenn, toguðu þeir á
víxl töglin, svo varð að vera kvenmaður til að saxa upp á. Hey-
binding þessi gekk heldur seint. Eg var kominn undir tvítugt,
þegar eg sá fyrst troðna heysátu, karlmaður batt, en kvenmaður
hélt við. Yfir höfuð mun heyskapur hafa gengið tiltölulega
seinna á bæjum en nú. Að sumu leyti stafaði það frá lakari verk-
færum, er menn höfðu þá, og að öðru leyti frá því, hvað heyja-
annir hófust þá seinna en nú, sem flaut af langferðum manna.
Ekki héldu Skagfirðingar þá tiltakanlega margt af kaupafólki.
Kaupgjald kaupafólks var líkt því sem enn viðgengst, t. d.
kaup meðalmanns um vikuna 20 pund af smjöri eða tólg. Með-
almaður var sá talinn, er sló þriggja daga slátt á greiðfæru túni á
viku og tvær dagsláttur af þýfðu túni. Kaupakonur fengu kaup
frá 20—25 fiska um vikuna (frá 10 — 15 pund smjör). Skóleður
og þjónustu lagði verkeigandi kaupamanninum til, eins og enn
er siður. Sá kaupamaður, sem allan sláttinn var á sama heimili,
var nestaður og skóaður suður án þess kæmi til reiknings.
Haustverk
Heyjaannir enduðu jafnan — ef ótíð hindraði ekki — 21 viku af
sumri, þá taka göngur við, 21 Vi viku af. Eftir göngur fór fólk að
hlynna að peningshúsum, færa inn eldivið og bera mykju á tún,
því almennt var haustáburður viðhafður. Einnig hófst þá slátur-
tíð. Þeir bændur, sem sinntu haustverzlun, fluttu tólg, sem að
haustinu til var þá eina verzlunarvara bænda. En þær haustferð-
1 Eða Ijáina. Oljóst í hdr.
75