Skagfirðingabók - 01.01.1985, Qupperneq 56

SKAGFIRÐINGABÓK
smábletti sem ekki var hægt að koma vélum að og oft vilja
þá verða útundan; umskök eru slíkar skákir oft kallaðar
hér um slóðir. Honum var ekki um það gefið að sitja með
hendur í skauti og hafast ekkert að.
Þetta eru smábrot af kynnum mínum af tengdaföð-
urnum Arna Hafstað bónda í Vík. Það eru kynni af manni
sem kominn var á efri ár. Þeir sem kynntust honum
ungum, meðan atorka hans og baráttuhugur voru óbiluð,
munu sjálfsagt lýsa annars konar manni. Eg fyrir mitt
leyti tel mig hafa grætt mikið á kynnunum við þann sterka
og heilsteypta persónuleika sem Árni var og hugsa til hans
með virðingu og þakklæti.
Þetta voru orð Hjartar E. Þórarinssonar. — Að síðustu skal enn
vitnað í minningargrein Gísla Magnússonar um Árna:
Arni Hafstað var aldrei neinn hálfvelgjumaður. I honum
brann eldur hugsjóna alla stund. Hann var einlægur
áhugamaður um ræktun lands og lýðs. Hann var frjáls-
lyndur og víðsýnn, rakinn félagshyggjumaður, ótrauður
samvinnumaður og skeleggur í samvinnumálum, sat í
stjórn Kaupfélags Skagfirðinga 1938—47 og var kjörinn
heiðursfélagi er hann var 75 ára.
Árni í Vík var mikill atgervismaður og auðkenndur frá
öðrum mönnum, hvar sem hann fór. Hann var höfði
hærri en aðrir flestir, beinvaxinn og bar sig manna best,
höfðingi í sjón og raun. Hann var gáfaður maður,
skemmtilegur í viðræðu, gamansamur í góðvina hópi,
sagði ágætlega frá, talaði meitlað mál, hægt og skýrt, svo
að öll varð orðræða hans hverjum manni minnisstæð.
Hann var draumspakur og hneigður nokkuð til dul-
hyggju, var þó eigi grunnt á. Geðríkur var hann en stilltur
vel, þéttur fyrir og þungur á bárunni, er við málefnalega
andstöðu var að etja (Isl. þættir Tímans).
54