Jón á Bægisá - 01.04.1997, Blaðsíða 58

Martha Brooks
Besta helgi ævinnar
Níkí fænka var fallegasta stúlka sem hugsast gat. Silkimjúkt, brúnt
hárið var á litinn einsog karamella frá Mackintosh og vöxturinn slík-
ur að verkamenn á sjöundu hæð nýbyggingar gátu slegið því föstu,
að hann væri nær himninum en þeir sjálfir.
Nú er hún svo grannholda að auðveldlega mætti renna henni á
hlið gegnum krossviðarplötu. Og hún er búin að lita hárið á sér gult
einsog steikt egg, afþví Randý - sjúskaður bóndi hennar - er í tygj-
um við smjaðurslega, ljóshærða gengilbeinu á Bensín- og kaffisölu
Jötuns, þarsem hann vinnur um helgar.
Henni þykir vænt um krakkann, það verður ekki af henni skafið.
En hvaða kosti eiga sautján ára gömul móðir sem hefur bara lokið
skyldunámi og faðir sem öskrar og bölsótast útí alla, hvenær sem
hann er heima — sem góðu heilli er ekki oft í seinni tíð. Hann segir
henni að það sem hann geri í frítímum sé hans mál og veggjarins,
enda skaffi hann henni og Kristel litlu bæði heimili og fæði. Randý
er tíu árum eldri en Níkí og ekki annað en gamaldags naggur.
Hann gortar af því við félagana í fastavinnunni hjá Vöruflutninga-
miðstöð Fultons - þarsem ég vinn þrjú kvöld í viku eftir skólatíma -
að hann hafi gerst vögguræningi þegar hann giftist Níkí. Hnýsilegt
orð, vögguræningi. Alltaf þegar fólk er rænt, segist það hafa verið
vanvirt. Verið nauðgað, ef svo má segja. Núnú, í rauninni nauðgaði
Randý líka Níkí. Og það gerðist eftirað þau gengu í það heilaga. En
það er önnur saga. Það sem ég er að tala um er nauðgun í víðara
skilningi, einsog þegar sál Níkíar var nauðgað.
Það sem Níkí var fýrir fáeinum árum er erfitt að finna núna. Það
er einsog hún hafi falið sig. Vitið þið hvernig það er, þegar maður
brýtur eitthvað á gólfinu, sópar því saman og fær glerflís í höndina?
Sveimér enginn hægðarleikur að finna hana. Jafnvel í skærustu birtu
glampar ekki á hana nema endrum og eins. Þannig er Níkí. Stundum
kem ég auga á þennan innri glampa þegar hún brosir við Kristel.
Annars er hún einsog Harry Houdini. Ef hún heldur áfram með
Randý, get ég svarið að hún hverfur algerlega einn góðan veðurdag.
Randý gengur til verks með þessum lokkandi hætti, skiljið þið?
Hann er refjóttur viðsjálsgripur. Refjóttur - þar er orðið sem passar.
Ég lærði það í bókmenntatíma á dögunum. Á fimmtudaginn í síðustu
viku kem ég of seint í vinnuna. Skjálfandi á beinunum fleygi ég frá
mér kápunni meðan síminn hringir með heyrnartólið hangandi.
Randý kemur inn frá hleðslupallinum.
„Hvað nær peysan, sem þú ert í, langt niðrí buxurnar?" segir hann
brosandi einsog hann sé að dást að fatasmekk mínum.
56
á Jföœyáá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1*1997